Si a ecoloxía é o "tratado da casa" ou a "lóxica do espazo no que vive" e ampliamos a casa ao trío "terra-territori-etxea", o ecofeminismo fálanos das relacións (poder) que se producen nesta extensa casa e do lugar onde a vida e a vida teñen nesas relacións, así nos deu Isabel Dominga Hernández unha definición correcta, sinxela, comprensible e lurtarra do ecofeminismo.

E como se materializa e leva a cabo no noso país, en Euskal Herria? Marta Luxán levounos á loita contra Itoiz e explicounos as accións non mixtas contra este gran proxecto. Xa empezamos a debuxar as traxectorias dos ecofeminismos en Euskal Herria e as posibles genealogías.

A partir destas dúas primeiras intervencións, os camiños e os temas multiplícanse, aínda que algúns elementos son repetitivos. Unha das principais é a centralidade do medio rural para un futuro ecofeminista, que lonxe de ser un espazo de explotación rural convértese no centro da vida. Fronteiras, relacións entre o norte e o sur de Euskal Herria (non), que é o que o feminismo pode ensinar ao ecoloxismo, e o ecoloxismo ao feminismo, e as fronteiras e relacións de poder entre Hegoalde Global e Iparralde Global. E a linguaxe? "O eúscaro necesita unha lingua nacional", afirma Isabel. A enerxía, o que nos fala de todo o anterior: "Si preocupoume tanto como nos preocupa o esgotamento dos recursos fósiles as explotacións humanas e territoriais que están detrás do mercado enerxético", interpélanos Estitxu Villamor. E a cidade? Miren Vives convídanos a realizar un exercicio de representación da cidade que queremos no futuro, a imaxinar que feitos produciríanse hoxe nesa cidade, como nos movemos, con quen falamos cando baixamos á rúa, baixo a casa...

Somos conscientes de que xa tiñamos os compoñentes identificados. En calquera caso, o ecofeminismo non está sólidamente estruturado no noso país. sente pouco de nós, e menos lexítimo para falar diso. Pero todos temos inquietude e paixón por iso, e todas as nosas palabras teñen moito que facer, de bobinar, de reflexión, de compromiso, de transformación. Empezamos a compor colectivamente un puzzle de diferentes posibilidades. E xa empezamos a compostar os ingredientes na calor da confianza e a paixón.

No tempo que dedicamos ás valoracións e aos desexos, no aire destaca a palabra "espazo". Espazo físico. Ou un tempo. Ou un espazo colectivo. Un grupo. Un encontro. Desde o aire á terra, a finais de xullo temos a oportunidade de volver reunirnos na Acampada das Pequenas Revolucións e seguir conpos(t). Volver dar a volta aos compoñentes, ventilarlos, mesturalos e seguir transformándoos.