A construción dunha pista de formigón entre Intzensao e Goroskintxu, protexida do Parque Natural e Zona Especial de Conservación (ZEC) de Aralar, está a ser xulgada nos tribunais pola denuncia presentada ante a Fiscalía de Medio Ambiente polas organizacións ecoloxistas Landarlan e Eguzki. Seguindo esta vía penal, están imputados os Directores Xerais de Medio Natural e Medio Natural da Deputación de Gipuzkoa (Arantxa Ariztimuño) e de Medio Ambiente (Felix Asensio), investigando a actividade destes cargos públicos.

A Mancomunidade de Enirio-Aralar, na que EHBildu ten a maioría de representantes, foi a última reunión, convocada polo presidente da Mancomunidade o pasado 30 de xullo en plena época de vacacións de verán, as votacións dalgúns electos de EHBildu foron determinantes para aceptar a construción dunha pista de case 3 km de lonxitude e 3 metros de ancho entre Enirio e Igaratza. Nela prodúcense movementos de terra de case 18.000 ^m2 de superficie no corazón de Aralar. A zona sitúase en terreo urbano, concretamente no Monte de Utilidade Pública 3076.1. Así mesmo, como indicador do malgasto ao redor desta pista caprichosa, a Mancomunidade prevé, ademais do absurdo medioambiental, a utilización de 6 coches/día á semana entre maio e novembro, sendo só 1-2 coches/día á semana no resto do ano. Un luxo asiático para unha minoría privilexiada.

Até agora, o PNV impulsou a artificialización de espazos protexidos como Aralar ou Aizkorri-Aratz, apoiando a algúns gandeiros beneficiarios de subvencións públicas sostibles, e en contra da normativa de protección da natureza en numerosas ocasións. Agora EHBildu deu un gran salto na dirección da destrución do territorio xunto co PNV, máis aínda a propósito da imputación dos dous altos cargos da Deputación pola pista construída en Intzensao. EHBildu rompeu o dobre compromiso adquirido e comunicado ao movemento ecoloxista: Impor unha moratoria para non construír máis pistas no Parque Natural e obrigatorio (1994). Desde o ano 2000! Aprobar previamente o Plan de Infraestruturas, que posteriormente se analizaría a necesidade de construír pistas utilizando variables multicriterio. De feito, este absurdo de Igaratza non é máis que o preludio dunha proposta para construír unha rede de pistas de formigón de 20 km de lonxitude ao longo de Aralar.

 

De forma complementaria, publicouse a Resolución de 25 de xullo de 2018, do Director Xeral de Montes e Medio Natural, pola que se aproba o “Proxecto de adaptación do camiño de Enirio-Aralar ás chabolas de Igaratza para vehículos a motor”, promovido pola Mancomunidade de Enirio-Aralar. Xunto con Landarlan Elkartea presentamos un recurso en contra. A base técnica dos recursos interpostos é que este proxecto, aprobado conxuntamente por EHBildu e PNV, é nulo por fraude á lei e que contraviene as seguintes normativas: Directiva 92/43/CEE relativa á conservación dos hábitats naturais e da flora e fauna silvestres, Plan de Ordenación dos Recursos Naturais do Parque Natural de Aralar e Plan de Xestión da ZEC de Aralar (Rede Natura 2000). Así mesmo, non debemos esquecer que este proxecto conta co informe desfavorable da Dirección de Patrimonio Natural e Cambio Climático do Departamento de Medio Ambiente e Política Territorial do Goberno Vasco, así como coas enormes dúbidas da Dirección Xeral de Cultura da Deputación de Gipuzkoa.

Por iso, a organización ecoloxista e antinuclear Eguzki esixe a EHBildu que renuncie aos seus proxectos para corrixir as súas decisións e aumentar a artificialización do Parque Natural de Aralar. Esta zona é un deses escasos territorios que se atopan nun bo estado de conservación a nivel de Gipuzkoa e que están protexidos do tráfico de vehículos de motor. Máis aínda, vendo a enorme rede de estradas e camiños que xa temos construída en Gipuzkoa. Así mesmo, debido á dimensión do problema de Aralar a nivel de Gipuzkoa e Euskal Herria, Eguzki pide a EHBildu que abra un debate amplo e plural sobre Aralar antes de decidir sobre o seu articialización. E que traballe nos foros das entidades participantes:

1. Pola protección dos nosos montes e contra a perda de biodiversidade, e

2. Por un modelo agroecológico que evite a produción intensiva que xera grandes impactos socioeconómicos.