O crecemento da economía e o aumento do Produto Interior Bruto marcan hoxe en día a evolución do desenvolvemento; canto máis crece a economía, mellor. Isto choca co cambio climático que vivimos e coa transición enerxética que iso obriga, pero os gobernos non mostran interese por romper co modelo.

Con todo, o tema da desaceleración económica está a cobrar cada vez máis forza, como se viu na conferencia. Proba diso é tamén a proposta de dezaoito eurodiputados do Parlamento Europeo de cinco partidos para a creación doutros criterios de exclusión do PIB e medición do benestar.

A conferencia reuniu a eurodiputados, científicos, representantes de organizacións sociais, etc., e constatouse que, aínda que o desastre está a facer oco neste tipo de conferencias, aínda está moi lonxe de ser recoñecido polos gobernos.

En esencia, os países desenvolvidos consideran que para combater o cambio climático non hai que producir nin consumir menos; para canalizar a situación basta con pasar do crecemento fósil ao crecemento verde, aumentando as enerxías renovables e os biocombustibles. O Pacto Verde adoptado pola Unión Europea en 2020 establece este camiño e a maioría dos seus representantes institucionais apoiaron esta liña na conferencia.

Quen queren inertizar o Pacto Verde

O crecemento verde da UE como compás, por tanto, nun extremo, e que aínda ten pouca forza na sociedade, pero que está a crecer, o discurso da desaceleración no outro. Con todo, algúns soberanistas insisten na existencia dun terceiro camiño que cada vez está a cobrar máis forza: A dereita europea, á cabeza, de quen pretenden frear a transición verde da UE.

Trátase de sectores que están a demandar unha moratoria de dous anos para os cambios lexislativos que esixe o Pacto Verde da UE, baixo a dirección, entre outros, do presidente francés Emmanuel Macron. Manfred Weber, líder do Partido Popular Europeo, súmase a este esforzo. Por exemplo, a Comisión Europea quere reducir á metade os praguicidas para 2030, e os populares están a presionar para flexibilizar eses prazos.

Fronte a Alemaña, no caso do automóbil tamén foi moi evidente a presión exercida nesta dirección, que permitiu que os coches con motores de combustión poidan matricularse máis aló de 2035.

Pero ademais dos modelos de benestar, tamén hai medos electorais, como explica o xornalista Andrés Actis, especialmente no caso de Macrón. Debido ao éxito da extrema dereita nos Países Baixos, o presidente francés teme que a Fronte Nacional consiga o mesmo no hexágono. Coa moratoria Macron querería evitar que sectores golpeados pola desindustrialización e a decadencia dos diversos sectores agrícolas unísense ao extremo dereito.

Para os defensores da moratoria, Europa xa percorreu un longo camiño na transición enerxética, realizou traballos domésticos e está á cabeza do mundo, e é hora de descansar un pouco para que as industrias e os sectores afectados repóñanse.