Estamos convocados a votar para a renovación do Parlamento Europeo o 9 de xuño. Non é cuestión de broma ou de frivolización. É unha institución que condiciona a nosa vida, porque nela móvese moito diñeiro e fíxanse moitas leis e normas. Por iso, convén sinalar algúns criterios importantes que deberiamos ter en conta antes de decidir a quen votar.

Exemplo ilustrativo de Meloni

A autonomía dos Estados europeos é cada vez menor, xa que cada vez se están delegando máis competencias nas institucións europeas. Este enfraquecemento da soberanía dos Estados sublíñanos a importancia deste Parlamento. Estes días óuvese por todas partes que a punta da dereita é o peor opoñente, que vén moi reforzado ás eleccións e que si as institucións europeas implícanse poderían pór en perigo moitas liberdades. Aos que o din lembrarémoslles que a primeira ministra italiana, Giorgia Meloni, dixo horribles ata que gañaron as eleccións e que desde o día en que foi nomeado para ese cargo en outubro de 2022, está a cumprir fielmente todas as normas fixadas en Europa, sen dicir nada en contra. E dicía que era ou é o ultra máis grande de Europa. Como xa fixo antes o francesa Marine Le Pen. O resto de ultra que hoxe en día ladran e móvense en Europa seguirán o mesmo camiño, está claro, dicindo os grandes de hoxe e seguindo fielmente o camiño marcado polos verdadeiros prescriptores de humildade mañá. A eses ladróns que teñen pouco medo.

O inimigo é o capital transnacional

Quen manda realmente en Europa? Mandan Ursula von der Leyen, Josep Borrell e Charles Michel? Ou o capital transnacional que move todos os fíos por detrás? Hoxe en día é difícil cuestionar que as corporacións transnacionales gobernan tanto en todo o mundo como en EEUU e no oeste de Europa. Para nós non teñen rostro, pero aí están. Por tanto, pouco medo á extrema dereita e moito a eses sen rostro que queren institucións cada vez máis amplas e poderosas. A Unión Europea de hoxe é un proxecto de elites corporativistas que apoia os seus enormes intereses económicos. Queren utilizar Europa como un único Estado, evitando a soberanía dos Estados. Porque lles resulta moi fácil agacharse ás súas mans a escravos como Von der Leyen. A aposta máis eficaz para facer fronte a estes verdadeiros dirixentes é a división de toda Europa en numerosos espazos soberanos. Este reto enmárcase perfectamente na necesidade de que nacións como Euskal Herria teñan un Estado propio. Os cidadáns temos que loitar contra esta UE. Temos que traballar na construción dun novo proxecto que mellore as condicións de vida dos cidadáns e que unirá a toda Europa, desde Lisboa até Moscova. Este proxecto baséase na autonomía estratéxica e a descentralización que nos liberará da dependencia dos yankis. Tomar decisións preto da poboación é unha arma estratéxica para os cidadáns modestos.

A guerra de Ucraína, o maior problema de Europa

Estes sen rostro que acabamos de mencionar son os que están a traballar en deseñar, organizar e liderar o maior conflito que temos en Europa nestes momentos de urxencia. O conflito de Ucraína é agora o maior problema en Europa. Centos de miles de mortos, miles de mutilados e desaparecidos, millóns de refuxiados, miles de fogares destruídos… deixaron sen futuro a este estado e unha vida chea de incertezas e perigos para millóns de habitantes. Unha estatua afectada pola corrupción foi utilizada con facilidade para golpear a Rusia. E agora, aínda que nas eleccións os políticos non queren falar en serio e en profundidade disto, os cidadáns temos que gritar en voz alta que este é o maior asunto que temos hoxe en día en Europa. A distancia de Ucraína e a incomodidade da guerra como interlocutor non son razóns valiosas para manter o segredo nestas eleccións. Para que a mesa negociadora de Ucraína constitúase canto antes debe ser un reto prioritario para todos os europeos.

Máis que promover a paz, a guerra

A dureza desta guerra baleirou os arsenais de todos os membros da Unión Europea. Porque todos os Estados membros actuaron para endurecer a guerra. Nalgún lugar é máis fácil loitar contra Rusia que apostar por construír un ambiente pacífico en Europa. Se alguén non me vai, só son catro os presidentes que fixeron un chamamento público claro para acabar ou frear esa guerra: O húngaro Viktor Orban, o serbio Aleksandar Vucic, o italiano Giorgia Meloni e o eslovaco Robert Fico, tras recibir catro disparos que aínda se manteñen hospitalizados, casualmente despois dun chamamento público a Ucraína para que non lle dean máis armas. Mentres tanto, esta mesma semana o presidente español, Pedro Sánchez, regalou a Zelenski 1.130 millóns de euros –11.000 millóns nestes dous anos– e prometeu outros 5.000 millóns para os próximos anos. España e o seu presidente están a reanimar a guerra en lugar de construír a paz. Iso contraste! O goberno supostamente máis progresista de todos os tempos está a empuxar a guerra, mentres chaman a Orban e Melón, presuntamente extramuros da dereita, para acabar ou rebaixar a guerra.

Risco vivo de estender a guerra a toda Europa

Moitos presidentes de Europa occidental queren dar un gran salto nesta guerra. Tras mil provocacións a Rusia, a paciencia estratéxica de Vladimir Putin fai que a guerra non estale en toda Europa. Pero chegará o día. A rexión rusa de Belgorov está a ser bombardeada diariamente con mísiles británicos e franceses. Están a provocar moitos mortos civís e aínda que Rusia non declarou aínda "casus belli" (causa de guerra), esta situación non podería durar moito. Ademais, bombardeáronse dúas veces os radares estratéxicos rusos, destinados a detectar mísiles nucleares, a pesar de que estes ataques están recollidos na doutrina nuclear de Rusia como motivos para o uso de armas nucleares. Os presidentes de Macron e Suna están a impulsar o conflito nuclear e as autoridades rusas alertan deste perigo. Mentres os nosos políticos miran aos que teñen a etiqueta extrema dereita, coma se fosen eses pallasos o maior problema de Europa.

Derriba da OTAN

Cando en 1990 disolveuse a Unión Soviética, a OTAN debería disolverse con ela. Pero os yanki imperialistas apostaron por manter a Europa baixo control. En lugar de derrubar a OTAN, a organización expandiuse cara ao leste, aumentando a presión sobre Rusia. O último paso foi querer meter Ucraína e… as conclusións están á vista. A organización creada para defenderse dos posibles ataques soviéticos converteuse hoxe nunha devastadora máquina contra Rusia. Este monstro que se mantén na guerra debe ser derrubado. E ata que isto fágase, temos que reivindicar que os cidadáns nos saian del.

Non á ampliación de diñeiro para a compra de armas

Nos últimos meses, o Presidente da UE está a dar pasos para volver encher os arsenais que quedaron buxán. España está a cumprir honestamente demo e xa incrementou o seu gasto militar do 1,75% ao 2,5% do PIB e está disposto a aumentar até o 3-4%. De onde sairá ese diñeiro? Desde lugares que todos sabemos ben: acabaranse as subidas das pensións, os nenos e nenas terán menos profesores e material nas escolas, os hospitais aumentarán as listas de espera dos cidadáns e cidadás, os orzamentos dos servizos sociais diminuirán…

Algúns criterios para reflexionar antes de votar o 9 de xuño.

Juan Mari Beloki Kortexarena