Feria de Durango, primeira xornada deste ano. Púxenme as roupas máis belas, tirei a colonia e metín as mans no peto polo si ou polo non. Na da esquerda, a listaxe do día anterior que di: un, a lista de libros que quero comprar; dous, a lista dos salmóns que hai que evitar para evitar comprar demasiados libros (Katakrak, Igela… xa sabedes). Na dereita, o moedeiro, ferve, disposto a gastar o diñeiro aforrado durante meses. Respiro profundamente e participo en Durango.
Cheguei ao exterior da feira e vin unha longa cola de afeccionados. Algunha cantante, claro, penseino. Seriamos salvados si os nosos escritores creasen estas filas. Quizais non sexan tan fermosos como os nosos cantantes, ocorréuseme. Bo, si pénsase ben, Cano, Jaio, Kirmen, Alberdi… non será porque non temos candidatos. Menos mal que temos Sarrionandia, unha estrela do rock da literatura vasca, cunha fileira de fans. Con todo, a literatura vasca pode faltar a algún escritor maldito, todos son tan correctos, tan claros. Onde está a nosa reaccionaria Houellebecq? Onde é curioso o noso Zizek? E a nosa J.K. corrompida. Rowling? Ai, Mirande, si polo menos ti serás!
Cheguei ao exterior da feira e vin unha longa cola de afeccionados. Algunha cantante, claro, penseino. Seriamos salvados si os nosos escritores creasen estas filas
Unha vez no interior, andei por este val, andando cóbado, tentando dar cabida aos amantes da cultura vasca. Aínda que me custa, creo que conseguín gozar. Como primeiro paso, fun ao mostrador da editorial Igela para asegurarse de que segue vivo. Lasai, Euskal Herria, segue igual. Despois fun ao posto da Asociación de Escritores Vascos e coñecín a revista Hegats (ao día seguinte tentarei comprar a revista Elkar, pero non podo, porque unha soa persoa reservou o catro últimos números para si. Egoísta sucio! ). Seguín andando e atopei ao meu amigo da infancia, que e alén da mesa: é cantante e músico! Despois de despedirme con alegría e orgullo, achegueime á caseta da revista ARGIA. Non teñen a camiseta que quero comprar e non me devolveron o bolígrafo que lles deixei “só para un momento”. Merda! Non tan contento esta vez, pero seguín camiñando e achegueime a Jon Maia para agradecerlle que o meu querido Silvio puidese cantar en eúscaro. Iso si fantasía! Por último, acudín ao momento de atención ao cliente e puxen a queixa de que non hai mostrador de columnistas vascos. Imaxinando Galarraga, Enbeita, Aristi, Apaolaza, Etxarte…?
No tren de volta a casa tocoume un namoramento repentino. Vin a unha bonita moza lendo no medio dun bulebule cheo de ruidosas entrevistas e móbiles. Non creas, rompeume o corazón enseguida, porque estaba a ler en castelán. Tomoume a vibración do tren. Decidín pechar os ollos até chegar a Bilbao.
Danel Abando Olabarri, profesor
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Badator uda, eta horrekin batera, herri, auzo eta hirietako jai herrikoiak. Jaiak beti izan dira aldarrikapen sozial eta politikoen, auzokideen arteko harremanen eta euforia herrikoiaren aterpe. Gure kaleak hartzen dituzte, eta egun batzuez autogestioaren, desberdinen arteko... [+]
O Estado español converteríase no escenario distópico de Tejerazo, en 1981. Alí, os líderes políticos confinados no Congreso foron "convidados" a aprobar un acordo tácito no que se consideraba intocable o status quo vinculado ao sistema monárquico, ao sistema político... [+]
A nova formación de Goberno deixou moitas preguntas sen responder, pero está claro que unha vez máis teremos que ser firmes para apostar pola Escola Pública Vasca. Díxosenos que, aínda que gobernará o mesmo partido, teriamos caras novas, pero tampouco iso foi do todo... [+]
Somos pais de Euskal Herria, fillas e fillos; chámanse Maddi, Izei, Dani, Alaitz, Aida ou BEÑAT, pero poden ser Hatem Salem, Awad Muhammad de 14 anos, Zakaria Magdy de 6 anos ou Nour Ahmed de 7 anos. Todos foron asasinados por Israel en Gaza.
Non podemos imaxinar nin imaxinar... [+]
Cando se fala publicamente da tortura, dámosnos/dámonos conta de até que punto a sociedade interioriza a opinión que o propio “sistema” pon en marcha sobre este tema. Para iso utiliza unha ampla gama de ministros e conselleiros, xuíces e expertos, todos eles coa axuda... [+]