Non, nese caso. Estaba a avisarme dos cambios na programación. O mércores pola noite foi pouco para caber toda a espuma de BaGo!az, e a dirección da televisión vasca, coa perspicacia habitual, decidiu estender o chicle a toda a semana: de luns a xoves os adestramentos dos concursantes, e o venres pola noite –despois do tempo e antes da cancha de ETB– a gran gala, reducida a unha hora. Un xesto precioso, sen dúbida, por parte dos cronistas afeitos a deitarse todos os mércores ao tres da madrugada –sabendo que si as crónicas non se publican para primeira hora o xoves, o sete lectores de ARGIA adoitan empezar a refunfuñar–. Agora, celebraremos a chegada do fin de semana vendo o noso programa favorito, pasando a noite do venres na crónica. Hai algún plan mellor na vertente cantábrica?
Tras un descanso dunha semana, que completou a súa última actuación cos mellores momentos da historia até o momento, realizouse unha sesión interdisciplinar. Facendo unha chiscadela á sétima arte, han reinterpretado as cancións das películas, pasando polo galbahe característico de BaGo!az, por suposto: o desigual nivel de inglés –no caso de Saldias, nin iso– e os disfraces máis punteiros. Pero antes de empezar o xogo, vimos o duelo: por unha banda, Aitzane Arzamendi nomeada no programa anterior, e por outro, Olatz San Buenaventura ollokia. E, en verdade, merece a pena examinar un pouco o que sucedeu no duelo.
Porque a quen observe con atención mostraráselle en duelo con BaGo! na súa crúa. Andoni Ollokiegi, coa guitarra na man, presenta aos dous concursantes en micro, como Tyson e Holyfield. Até aquí todo está ben. O espectador prepárase para unha Ollo-Borroka, comprende que se atopa ante un duelo a vida ou morte, un dos dous segue vivo e o outro se vai directamente a casa. Klaro, nese panorama, espera un xogo directo no ring, un uppercut malvado agora, un crochet inesperado despois, un puntapié disimulado. O espectador prepárase para o máis duro. E, entón, onde pon a canción As culleres de Izaro? E os dous dantes, buscando os ollos, empezan dulcemente a canción. Arzamendi canta unha estrofa, San Buenaventura a seguinte, Ollokiegi úneselles na terceira, e terminan cantando todos á vez, a tres voces, “si fose como unha casa o armario da miña vida”, tranquilo, suave, emocionante, interpretando a antítese da competición. Aínda por riba, ao acabar o duelo, co micro estendido aos dous concursantes, pregúntanlles no estilo Ur Handitan: como vos sentistes? Eles, os pobres, esquivando a pedra que lles vén encima como poden, dan as respostas dos finalistas do BEC: bo, eu vin a divertirme, é unha gozada compartir escenario con eses compañeiros, etc. Calquera diría que están no medio dun duelo da rúa ou dunha balea. Pero ao espertar, Sardui e outros dinosauros seguen alí, escóitase música de suspense desde o fondo, e, en biokprimeranegino, o malgastar, máis buscado nos yobarkatuados, e Olatz, vai á rúa.
Amigo. Que credes? A parte máis macabra de BaGo!azen é a de ofrecer mel ao espectador que estaba disposto a ver o sangue, e unha vez afeito ao mel, raka, puñalada cun sorriso, como dixo Bereziartua na anterior ocasión. Ao porco, antes de introducir a clave no pescozo, pór no cortello a sinfonía de Beethoven. E un pregunta: como se decide a quen vai ser eliminado, que si pasaron cantando o tres cuartas partes da canción á vez, as tres voces son case inseparables?
Todo está vencido. Pero deixemos este punto para o final, e destacemos tres ou catro momentos do último ensaio:
- A química entre María Amolategi e Iker Gutiérrez é cada vez máis evidente. Se xa llo imaxinou, podía dicir: “Eu non son Richard Gere, pero quen quere a Julia Roberts ao seu lado con Amolategi?”, declarou o concursante. A neutralidade de Amolategi está en dúbida, e imos seguir de cerca.
- O nivel de argumentación dalgúns coach xerou dúbidas. Ao comentar Cabareta de Andrea García e Ylenia Baglietto, Iholdi Beristain limitouse a dicir “super ben, non esperaba menos, moi guay”. Iker Villa pronunciou un pouco máis, demostrando que domina con mestría a aliteración: “Felicidades, felicidades, felicidades e felicidades, de verdade”.
- Defendemos a Xabier Saldias, pero tamén a el detectamos a súa debilidade: Para Eider Etxeandia non ten máis que boas palabras, até o punto de que ás veces pode resultar sospeitosa. O de Azpeitia tamén se defendeu do susto de Iñigo Martínez, que sufriu no rexistro de arriba. Seguiremos de cerca este asunto.
E que pasou ao final da sesión? Unha cousa estraña. Primeiro Ollokiegi e o seu único olloki, Kimetz Renteria, cantaron a canción de Quasimodo –“Soñar que é posible conseguir todo tentando”–. E despois diso, poucos esperaban o repentino xiro. Sandra Vargas foi a que menos puntos conseguiu, pero como gañou a eliminatoria previa, fíxose coa inmunidade, o penúltimo clasificado irase ao duelo. Quen é? Aintzane Arzamendi, a mesma que gañou o duelo de inicio de sesión. Outra vez ao buraco. To eta ez. Nese momento, nas bágoas de Arzamendi apareceu, máis transparente que nunca, a perversa existencia de BaGo!az. Todo está vencido. Parece que todo intento parece unha apología da cultura do esforzo, o coaching motivacional, se o tentas conseguiralo, podes ser calquera cousa se realmente o desexas, etc. Pero iso non é máis que a pel. No fondo, está nas súas antípodas, dá unha lección en contra dos seus rivais: "É posible que non consigamos a vitoria a pesar de todos os esforzos. O fracaso é unha opción. A opción da maioría”.
