O simple dragón consegue o difícil: o inimigo faise amigo. O quecemento dos invernos provocados polo cambio climático ha aproveitado para deterse en zonas non conquistadas con anterioridade, e hoxe xa é unha das especies autóctonas, xa que se observou que non só se inviste, senón que se reproduce en moitos lugares. De ser practicamente imposible velos en poucos anos, pasou a ter poboacións estables na costa vasca. Chega para parar o dragoncito.

Veu, si, pero tamén é interesante como veu, para quen queira coñecer mellor o dragoncito. Este pequeno réptil do grupo de gecos ten unha característica e sorprendente. Ten unha enorme capacidade para desprazarse pola parede. Por iso, viuse metido nas rendijas do tren e, a miúdo, viaxou coa axuda do home, dun lado a outro, de maneira oculta, atopando novas vivendas. Tal e como se sinalou anteriormente, as que antes podían non ser adecuadas, pero que foron adaptadas ao cambio climático.

É un insectívoro. É nocturno e a miúdo vese nas paredes da casa, ao redor de farois ou luces, en busca de insectos que se achegan a ela. A araña tamén é afeccionada, e por iso moitos non miran con malos ollos: o que ten un dragón en casa tamén terá menos araña!

A ciencia, con todo, segue tendo importantes retos para esta especie. Aínda se descoñecen as consecuencias da súa presenza. Danos ás especies autóctonas ou ao seu hábitat. O que era unha especie foránea, está a converterse nunha especie autóctona, e parece que en Europa tamén vai ter unha tendencia á alza a medida que as temperaturas soben. Pero tan importante como iso será coñecer o impacto da súa chegada. Non todas as especies foráneas son invasoras.

Co seu pequeno tamaño (15 cm sen cola) e corpo gris-pardo, o dragoncito chamou a atención de varios científicos e de aí saíron algúns inventos que logo se levaron ao mercado. Aínda que xa se lle mirou antes, non hai dúbida de que seguir o dragoncito no futuro non será inútil. Porque nunca se sabe cal vai ser o camiño que vai seguir un inimigo amigo…