Cando no cemiterio de Hernani xurdiron a morte e o recuncho do duelo perinatal, recibín o primeiro golpe. Entón empecei a pensar onde estaba ese neno perdido. Alí deixeino para que se fixesen cargo doutros. Por que non fixen algo? O tempo vai rápido e mergullado no día a día queda gardado no disco duro, na parte traseira, se é posible moi atrás. Recentemente tiven noticia do novo libro de Auri Lizundia no xornal Berria: Nai en duelo. Lida a entrevista, outro inciso. O que tiña gardado detrás dese disco duro ha volto a aflorar. Por iso creo que son unha nai dona. A ferida non está completa. Hai moitas preguntas e sentimentos sen aclarar. O meu defensa sempre foi: a nosa nai viviu situacións máis duras que eu e a nosa nai tamén. Eu tamén avanzarei. Que parvo. Quizais así nos ensinaron ás mulleres.

Comprei o libro e empecei a lelo. Non coincido ou non coincido con todo, e como son tan ordenado, pensei “teño que ler o libro e logo dar a miña opinión”. Pero non, dáme igual que nalgunhas cousas estea ou non de acordo. Dáme igual ter experiencias diferentes. É importante que me deu un golpe. E que me puxeron en marcha emociones e pensamentos. O outro día lin a Xabier Amuriza e estou de acordo: “Penso porque o sinto e síntoo cando o penso”. Ambos van xuntos.

Fun nai aos 27 anos por primeira vez. Un embarazo marabilloso. Empeza desde o principio a miña ilusión. Kattalin. O día do meu nacemento, cando sentín as primeiras contraccións, collín unha ducha, preparei a bolsa e prepareina en Basurto. Cando cheguei alí estaba case totalmente dilatado. O trato foi moi doce. Tiña claro que quería sentir ese parto e non me puxeron problemas para elixir a postura axeitada. Lin un folleto que me regalou un amigo ata que me dilatei completamente: Matilda. Cando se despediu coa man, foise á sala de partos e saíu braust tras uns empuxes. Puxérono encima de min e chorei con alegría.

Vivín momentos moi doces dando o peito. Até dous anos ou. Os dous gozamos, creo, eu polo menos si. Tiña ganas de volver ser nai e quedeime embarazada facilmente. O pronosticé de novo con alegría. Pero tiña unha dúbida: podería querer tanto? Logo hei visto que si, que é así, pero tiña esa preocupación.

O xinecólogo díxome que era moi pequeno, que igual non avanzaría. Non me preocupei, adiante coa miña ilusión. A maior parte do embarazo paseina en EEUU. En principio non tiña ningún problema, quizais era pequeno pero non outros. Volver a Euskal Herria e todo igual, ben. Con 15 días de nacemento fun a Basurto a probar o cinto. Antes de irse sentín unha dor diferente, non sei si tería algo que ver. Cando estaba deitado, as enfermeiras non vían latexados. Se angustiaron e chamaron ao xinecólogo. Despois de facer unha ecografía, o neno está morto. Chamábase Jokin. Non podía crer. Iso pode suceder? Que fixen mal? É unha pena? Perdín á miña nai aos 15 anos e pensei que esa santísima calamidade que hai de aí estaba a reprimir por algo.

Entón volvín sentir o que é a dor. A que xorde das vísceras. A. Lume que aparece na pel do libro da moho no abdome da nai. Fumador, que fai sufrir. A estatística é fría. Hai varios casos e tocouche. E iso? Non me tranquilizou.

Non quería ir a casa. Quería sacar o resto do meu fillo. O trato dos profesionais foi enorme. Déronme anestesia e causáronme contraccións. A dor non desaparecía, non había fármacos que o fixesen desaparecer. Aínda ouzo as miñas palabras.

Saíu e non podía máis. A matrona díxome que era conveniente ver ao neno para facer mellor o duelo. Non podía. Agora síntome arrepentido. Outra carga.

Onde está?

Despois tiven outros dous fillos, Ane e Martín. Sempre con ilusión e un pouco de medo.

Grazas a todas as nais que me axudaron a chegar aquí.

Eunate Guarrotxena Arzubiaga, nai