Esta semana tomei café en diferentes bares do pobo, como sempre. O sábado, con todo, vivín unha situación que nunca me pasou. O camareiro negoume o café e díxome que abandonase a taberna. Pasoume por pedir en eúscaro? Por ser muller? Pola cor de pel inadecuado? Si sufrise unha destas formas de discriminación, un xornalista ou un colectivo de xornalistas chamoume inmediatamente despois de que se difundise un tuit, detrás dun encabezado de "Non á discriminación" para informarme do sucedido ou para organizar unha protesta.

Pero, nesa sollía terraza da costa de Lapurdi, non podía tomar o café porque “non tiña o pasaporte sanitario que acaba de impor o goberno francés”, explicoume o camareiro, tan incómodo como con total seguridade. Esta nova exposición, ao parecer, máis que unha denuncia contundente, xerou un malestar xeral e permanente entre moitos defensores e defensoras contra as discriminacións.

Puxen o do café como exemplo de hábitos cotiáns, pero podo falar de cine, restaurantes, transportes, eventos culturais, centros de traballo (os traballadores de diferentes ámbitos están obrigados a vacinarse), centros educativos (se un alumno é positivo, descártanse e mándanse a casa nenos non vacinados) ou doutros moitos lugares e actividades para alimentar o debate sobre a incredulidade que vivimos miles de cidadáns de Lapurdi, Xiberoa ou Baxe-Navarra. É máis, debo precisar que se prohibirán os coidados nos hospitais aos pacientes que non teñan pasaporte sanitario (para recibir tratamentos, consultas...) antes de preguntar aos traballadores sanitarios que están a ler en que queda o xuramento de Hipócrates.

Non pretendo entrar aquí no debate a favor ou en contra da vacina, nas contraditorias consecuencias dos científicos, no baile infinito de datos, na estratexia tutelar de silencio de políticos, medios de comunicación e sindicatos. Non quero referirme ás actitudes despreciables que están a suceder ao redor de todos estes temas, as declaracións infranqueables, os reinos de etiquetaxe ou as exitosas e penosas pelexas de bertsolaris...Eses temas dolorosos alargaríanse e aliméntanse cada día de miles de achegas diferentes, cos medios de comunicación e as redes. Prefiro deixar en mans do tempo o labor de xuíz de todos estes puntos de vista. Rexeitarei de maneira intencionada temas excluíntes e perturbadores para centrar aos lectores no fondo da cuestión: novas discriminacións, son discriminacións aceptables?

Escribindo estas liñas, desde outra perspectiva, querería preguntar aos lectores a súa opinión sobre o tipo de sociedade que nos condena a vivir en pleno control e discriminada a millóns de cidadáns e cidadás de Euskal Herria e do mundo. Parécevos lexítimo perder de súpeto as liberdades e dereitos fundamentais de toda a cidadanía nos ámbitos laboral, sanitario, de mobilidade, social? Faime irresponsable querer abrir un debate respecto diso? Denunciar a discriminación na rúa, convérteme en delincuente ou extrema dereita? Convérteme en mentireiro, manipulado, en mentireiro, en mentireiro, en mentireiro, en mentireiro, en posesión das diferentes e contrapostas informacións que chegan a Covid desde diferentes partes do mundo? E non é normal preocuparse pola sociedade sombría e controlada que imos deixar aos nosos nenos?

Tamén querería convidarlles a abordar o tema, ás persoas silenciosas, perdidas, asustadas, marxinadas, ou que teñen medo no seu contexto. E é que durante todo este ano e medio, todos os que estivemos vagando por aí, vacinados ou non, novos, maiores, traballadores, empresarios, estudantes (salvo algúns casos: deputados, policías, altos mandatarios e os seus bos amigos non teñen necesidade de mostrar o seu pasaporte) sufriremos uns poucos gobernantes, unha nova sociedade con código QR que queren impor baixo pretexto de saúde, uns con pasaporte na man e outros na rúa. Despois de 18 meses de tolemia, é hora de saír do bulebule do terror, respirar e volver fixar o compás desde unha perspectiva máis tranquila. A todos correspóndenos a responsabilidade de elixir o camiño, que sexa un camiño novo e mellor, sen deixar a ninguén á marxe da vía, na medida do posible.