Chegou o desfasamento e enchemos as terrazas cos nosos medos e as nosas rabias, tentando volver á normalidade e ocultar as mencionadas. Temos un gran reto en fronte, na encrucillada. Sen dúbida, a conciencia crecerá e non poderemos volver ao anterior, aínda que o queiramos. Un lugar único para facer crítica, un momento para facer balance do noso pobo. Non é a identificación de puntos débiles e fortalezas, unha maneira de estar mellor preparados para o futuro?

Podemos pasar horas mirando ao exterior, facer mil preguntas e corrixir críticas e responsabilidades. Pero o pobo ten un grave problema de infantilismo. Deixándonos atender a quen non nos atenden e aos que nos gobernan e esixíndonos o que aínda é máis grave. Asumindo excepcións insensatas no ámbito produtivo, transmitindo a falta de dereito dos nenos, nenas e adolescentes aos nosos descendentes, aplaudindo os continuos recortes en sanidade, difamando a incerteza nos medios de comunicación, conciliando a precarización laboral cos coidados non remunerados, asumindo as multas e malleiras arbitrarias, denunciando entre nós...

Cabacas non é negro, nin sequera Alsasua. Ndiaye non é norteamericana e si, pola contra, Kobe Bryant chegase ao Mediterráneo en patera, iriamos a recibirnos como droga fardo. Podemos crear once caixas de resistencia en once pobos e durante once anos, e non imos chegar a recoller tanto como nos rouban os bancos. Non vivas, só serve para sobrevivir, mentres permitamos a reis, políticos e multinacionais seguir usurpando o noso traballo e a nosa natureza.

Mentres tanto, o Goberno está a escribir o relato da situación. Confiando a nosa soberanía alimentaria a Eroski e a outros “axentes” similares aos que non quero nin falar, cando aproveitaron a crise para subir os prezos. Non aos nosos investigadores, senón ás empresas amigas á hora de repartir subvencións e ERTE. Joaquín e Alberto non saíron e en Azkoitia tamén traballan sen perder tempo, a calquera custo pero “Omm”, creando un novo vertedoiro ao servizo da genocida industrial que xera postos de traballo. Veñen as eleccións e paráronse, por suposto, de momento.

Quizá poidamos meter as súas sucidades nos novos hoyos de topo de Donostia. Quizais, nos abismos que se nos abriron para o embigo propio, atopemos responsabilidades políticas esquecidas e, á vez, desprovistas de fondos aos mesmos cargos que “ocupan”. Non sería un mal comezo, para unha nova normalidade, empezar a soñar e construír o pobo que anhelamos sen someternos a ninguén e desde o auzolan.