Como moitas outras loitas ecofeministas (indíxenas ou campesiñas), este colectivo xurdiu nun movemento social mixto, o Decrecimiento. Este iniciouse en 2009 ao redor de propostas anticapitalistas e o seu discurso inicial non era máis que ecoloxista, que puxo en cuestión o sinsentido dun crecemento sen límites. Para o ano 2012-13, Desazkundea articulou a decenas de persoas en Bilbao e Vitoria-Gasteiz e organizábase en grupos como a moeda social, o horto popular, as Directrices de Ordenación do Territorio, o traballo e a renda básica, a alimentación, a educación e o Sur Global, etc. Un deses grupos de traballo era Feminismos Desazkundea, que estudaba e vivía como o feminismo e o decrecimiento interactúan. Co paso do tempo, o Decrecimiento deixou de funcionar como movemento social, e como o único grupo de traballo que quedaba activo era Feminismos, pasou a ser Decrecimiento Feminista. Recentemente, o Decrecimiento Feminista tamén decidiu disolverse polo autocuidado e a coherencia.

Neste proceso colectivo de máis de dez anos puidemos sacar algunhas aprendizaxes colectivas. No que ao discurso refírese, a nivel interno e en rede, reflexionamos con outros axentes (Asociación de Traballadoras de Fogar de Bizkaia, Traballadoras Non Domesticadas, Mulleres do Mundo Babel, Mugarik Gabe, Casas das Mulleres, Decrecimiento e Rede para a Boa Vida...) a través de entrevistas, talleres e diferentes procesos, e animámonos a escribir en grupo, como o Congreso de Economía Feminista 2013. Estes procesos permitíronnos, por unha banda, acudir a outras loitas que se articulan co ecofeminismo: decolonialismo, antiespecialismo, soberanía alimentaria, LGTBIQA+... e foron complicando o noso discurso e a nosa praxe. Doutra banda, nos nosos corpos e nos da nosa contorna próxima habemos vivida o difícil que é que as lóxicas dos proxectos, como as da ONG ou a universidade, valoren, recoñezan e lexitimen os ritmos, coñecementos e protagonismos dos colectivos sociais.

A nivel interno, entendemos e practicado que o decrecimiento significa coidar. Por exemplo, mantiñamos as reunións coa ferramenta de acompañamento dos grupos que puidemos nomear máis tarde; o grupo adaptábase aos ritmos, proxectos de vida e situacións de coidado dos membros do grupo; recadabamos diñeiro dos talleres ofertados, para atender á diversidade das nosas situacións económicas e redistribuílo a outros colectivos sociais, etc. Co tempo démonos conta de que habemos naturalizado uns coidados colectivos relacionados coa calor, a dozura e escóitaa que non nos resulta tan fácil atopar noutros espazos. Ademais, os vínculos que creamos colectivamente superaron os límites temporais do propio grupo, como é o caso deste artigo. Esperamos que este proceso, ademais da nós, sirva para outras loitas e experiencias, e que sirva para consolidar o decrecimiento, sen dúbida ecofeminista.