Onte chegoume a man un escrito do agricultor catalán Sergi Caballero González. Sergi é moi coñecido polo seu constante traballo a favor da agricultura sostible. O seu nome vese a miúdo en conferencias, reunións, escolas e sobre todo nas redes sociais. É, sobre todo, o impulsor da chamada permacultura. A permacultura é un antigo modelo agrícola. Quere expresar unha cultura permanente ou sostible. A cultura, por suposto, a cultura da terra, a agricultura.

Tres son as bases dunha agricultura sostible. En primeiro lugar, debemos coidar a terra: a terra viva é unha terra sa e a única maneira de preservar a nosa vida e a nosa saúde. En segundo lugar, a posibilidade de que as persoas cheguen aos recursos necesarios para vivir. En terceiro lugar, pór límites á poboación e ao consumo; gobernando as nosas necesidades, podemos prescindir dalgúns recursos para promover os dous anteriores.

Cada un de nós ten que ver onde está, que cerca ou lonxe está desa visión real da sustentabilidade. A sustentabilidade converteuse nun negocio para moitos, entre eles a maioría das administracións, e non teñen ningunha intención de coidar nin á terra nin ás persoas, só coidan o peto. Móstranse verdes e sostibles, contaminando noso día a día, a nosa contorna e o medio ambiente. E nós ao fondo, de lonxe.

Sergi explicou un camiño bonito para dar a volta a iso sen rumbo e para poder ver o camiño, o rumbo, a forma de intervir e o aspecto. Pediu ao Goberno de España que a través dunha proposición de lei estableza o Servizo Agrario Obrigatorio. E aclárao así: Despois de 20 anos, todos temos que estar entre 9 e 12 meses en contacto con terra e animais, en colaboración coas explotacións agrarias da comunidade local. O obxectivo é participar e aprender nos procesos básicos da vida e satisfacer as necesidades dos alimentos básicos. Talvez desta maneira descubramos o valor dos alimentos ecolóxicos de calidade e deixemos de queixarnos do seu prezo. Ao mesmo tempo, deixaremos de normalizar o prezo dos alugueres e as hipotecas, mentres recortamos o consumo do sistema sanitario e comemos “cacas”. Como o servizo militar obrigatorio dunha época, pero efectivo, a favor do pobo, a favor do futuro. Moi ben, moi ben.

Nada mellor que entender e apropiarse. Xa o sabemos. Sabémolo. Sabémolo? Como che alimentas a ti mesmo, ou o que é o mesmo, á túa filla?