Ante o coronavirus, non todo vale. Deberiamos falar máis dos nosos corpos, dos nosos territorios e dos nosos modelos de vida. E teriamos que preguntarnos como nos afectan, entre outras cousas: as precariedades, os ritmos de vida rápidos, as perdas de soberanía, as violencias, as tensións, a alimentación procesada e transxénica, a contaminación do aire, os canons corporais, as dores non expresadas, os sistemas centrados na produción, as privatizacións de servizos, as comparacións e a autoexigencia, as juicidades cos demais… Todo iso impídenos desenvolver a saúde de maneira integral, e por algúns virus.

Relacionamos a saúde co conxunto, co benestar físico, emocional, mental e social, coas capacidades e posibilidades de levar a cabo as nosas vidas e proxectos vitais. Por iso, cremos que a propagación da histeria colectiva non axuda. Esta situación de alerta que estamos a vivir fainos deshabilitar os nosos corpos. O medo entrou nos nosos corpos e así estamos a delegar o poder a cegas: nos expertos, nos políticos, e tamén na policía.A través da personalización e culpa da responsabilidade, está a porse toda a responsabilidade ás costas do individuo: “Ola! si saes á rúa, contaxiarás e matarás á xente!”, “denuncia ao veciño!”.

Desta maneira, convertéronnos en cómplices dos mecanismos represivos, mentres se están eliminando as responsabilidades das institucións e elites. Nos últimos días despregáronse forzas policiais en pobos, cidades e estradas, e hanse militarizado as fronteiras. O descoñecemento estendeuse e o aumento da represión considerouse como a única fórmula para responder á vulnerabilidade que vive a sociedade. Din que non podemos ser razoables, solidarios ou responsables si non coas sancións. Pero sabemos que a súa presenza non fai máis que incrementar a doutrina e o control do “shock”.

Esta situación de crise puxo de manifesto unha crise de coidados e benestar que viña de lonxe, e nós queremos asumir as nosas responsabilidades, as que nos corresponden, nin máis nin menos. Que non nos traten como a estúpidos. Consideramos que a proporcionalidade das medidas adoptadas é incerta, xa que a información chea de contradicións propagouse a través da alarma. Por exemplo, o ano pasado, en 2019, no Estado español detectáronse 270.000 casos de cancro, dos que 53.000 perderon a vida. O ano pasado detectáronse 525.300 casos de gripe e 6.300 faleceron por gripe e 10.000 persoas por pneumonía, por non mencionar outros miles e miles de mortes (segundo os datos facilitados por Karmelo Bizkarra Maiztegi). Débensenos explicacións e transparencia na medida en que son responsabilidades públicas.

En canto decatámonos entramos nos cárceres da nosa casa. Pero non todos, queremos lembrar que non podemos quedarnos en casa, especialmente as persoas coidadoras, enfermeiras, auxiliares de enfermaría, persoal de limpeza… na súa maioría mulleres, de sectores precarizados. Aínda así, prevendo que esta situación se prolongue, pedimos que se actúe con proporcionalidade, sentido común, tranquilidade e que se apliquen políticas que teñan en conta as necesidades das persoas, con medidas para facer fronte ao illamento e as súas consecuencias.

En nome da nosa saúde, que non nos precaricen máis, que nos individualicen máis, que nos ille ante as múltiples violencias, recorten os nosos dereitos, déixennos sen soldo ou se convertan nos responsables de todos os coidados dos familiares. Porque a saúde é moito máis que ir contra o virus, gustaríanos aproveitar esta parada para respirar, dar a oportunidade á natureza de recrearse, de romper co noso día a día e de imaxinar vidas máis habitables.E ao final, ante as consecuencias da crise na saúde, na perda da soberanía ou na economía e as novas oportunidades que se abren, busquemos un camiño para estar cerca, tecer redes de coidado mutuo e pór as vidas no centro. Sabemos facer o camiño.