A Unión Europea está en mans de organizacións globais e grandes corporacións do capitalismo. Sempre prioriza as necesidades do capital financeiro e continúa aumentando a brecha entre ricos e pobres. Así mesmo, os pobos do seu territorio seguen perdendo a soberanía e os dereitos dos seus cidadáns están nun proceso de recortes continuo. As decisións tómanas uns poucos para responder os intereses duns poucos.

As que nos chegan de Francia e España non son tendencias máis esperanzadoras. A dereita tenta sacar partido da indignación e derívaa dos cidadáns que quedaron desamparados pola crise económica e os recortes de dereitos. As alternativas de esquerdas que se presentaron nos últimos anos non se plasmaron como alternativa de goberno. O proceso catalán ha posto de manifesto que o consenso ao redor da unidade de España entre os partidos de ámbito estatal é case total. Ademais, non nos faltan sinais de que nos últimos meses produciuse un estado corrupto, racista, patriarcal, represivo e antidemocrático.

En Euskal Herria metémonos/metémosnos nun novo tempo. ETA decidiu pór fin á súa loita armada pola independencia e o socialismo, e decidiu disolverse a si mesma. As consecuencias do conflito das últimas décadas, con todo, seguen vivas. As políticas penais de excepción contra os presos políticos vascos, a irreversibilidad das persoas refuxiadas e deportadas, a presenza masiva de forzas policiais e militares no noso territorio, o recoñecemento e a falta de xustiza de toda vulneración de dereitos humanos… Unha das prioridades deste novo tempo é construír un escenario de paz neste país, dando solución a estes problemas.

A segunda tarefa é dar forma ao proceso independentista que materializará a estratexia renovada do independentismo de esquerda e que nos levará á creación da República Vasca. En Madrid e París decídese a distribución das pensións dos vascos; lonxe das nosas terras regulan as condicións laborais que explotan e condenan á precariedade á clase traballadora vasca; nos tribunais estranxeiros condénanse aos vascos que falan ou loitan libremente e garántese a impunidade a quen pisan á cidadanía. Pero ao mesmo tempo, quedan fóra da nosa determinación outras condicións de vida: que comemos, como nos informamos, onde e como vivimos, que relacións temos ou como coidamos a nosa saúde. Todos eles atópanse actualmente no terreo do que se pode mercantilizar e comercializar. Somos as mulleres e os homes que conformamos unha ampla maioría da sociedade quen temos que responder á perda de poder.

Por iso, a República Vasca é un Estado no que a cidadanía vasca debe construír para lograr a plena soberanía; é un modelo de organización que debe construírse de abaixo a arriba, co obxectivo de satisfacer colectivamente as necesidades da nosa vida. Construír de abaixo arriba e colectivamente significa que hai que construír desde o noso día a día. As decisións que tomamos nas nosas casas, centros de traballo, barrios e pobos, sociedades ou centros educativos, debemos dirixirnos cara á soberanía. Debemos buscar a autogestión das nosas necesidades á hora de comprar, de coidar aos familiares ou de organizar o tempo libre. Libre das forzas de mercado que nos queren empuxar a vender e comprar todo e fóra das estruturas españolas e francesas que tanto nos limitan. Un Estado máis xusto baséase en conectar prácticas soberanas concretas, pequenas ao principio, locais, pero adaptadas ás necesidades das colectividades. Si somos capaces de autosatisfacer ao máximo as necesidades da nosa vida fóra das redes dos Estados e do capitalismo, iremos liberando á cidadanía e ao pobo.

O proceso independentista ten que ser o proceso constituínte da República Vasca e, como se dixo, ten que partir das necesidades vitais das persoas. Todo o que afecta ás nosas vidas querémolo decidir nós mesmos. A construción dun novo estado é a oportunidade de levar a cabo todas estas decisións. O camiño cara á República Vasca debe ser cara a unha sociedade máis xusta: cara á distribución da riqueza, cara ao feminismo, cara á normalización do eúscaro, cara á sustentabilidade, cara á solidariedade, cara á democracia e, en definitiva, cara á liberdade.

Na sociedade vasca existe unha visión crítica e unha ampla cultura de activismo; son miles as persoas que traballan desde a acción política e desde a acción popular. Así o demostran as iniciativas do movemento feminista, as dinámicas a favor dun sistema propio de pensións, as mobilizacións contra o sistema xudicial inxusto ou centos de iniciativas e proxectos que se desenvolven a nivel local. Esta cultura de participación social é unha base sólida para o camiño que queremos facer.

Son grandes obxectivos e as barreiras do camiño non serán pequenas. Á vez estarán, como até agora, todos aqueles que negocian cos Estados español e francés con todo o seu instrumental e coa submisión ao País Vasco. Por iso, é fundamental que o movemento independentista estea formado por unha cidadanía plural: só o conxunto de cidadáns e colectivos comprometidos que alimentarán a elección da independencia desde as decisións cotiás pode facer fronte a quen nos queren atados e silenciosamente. Para facer o maior número posible de sectores cidadáns, respondendo a isto, o debate e a toma de decisións daranse a forma de forma dinámica á independencia e á República Vasca.

E ese é o eixo do proxecto político do independentismo de esquerdas. Queremos vivir mellor, no sentido máis sinxelo da boa vida, por iso queremos decidilo todo. Nun exercicio permanente de soberanía desde a nosa contorna máis próxima, compartindo cos demais, mostrando a necesidade da independencia, organizando, debatendo entre diferentes, axuntando forzas e levando esas forzas á rúa hai posibilidades de achegar cada un. Ao comezo da Aste Nagusia de Donostia tamén sairemos á rúa para reivindicar esta necesidade e este desexo.

Urtzi Etxeberria, Lur Gallastegi, Haizea Isasa e Aitor Alberdi son os membros de sortu de Donostia