A táctica non é unha renda, porque se converte nun simple xogo. Unha obra de teatro buxán que parecía un cambio. Nada cambia e os de sempre seguen gobernando como sempre. Que facer entón?Non podemos deixar de remontarse ás raíces da democracia.

Estes sistemas de aspecto democrático xeran cada día pantasmas terribles, horrores. Pero a pesar de que a pantasma dos espantosos fáisenos patente ante os ollos de todos, non nos dan pé para o cambio: desde a extrema corrupción da monarquía dos Borbóns até a criminal política penal, até a perversidad dos altos tribunais e xefes de policía do Estado ou a traizón das direccións dos partidos gobernamentais, até a incapacidade e a mala fe dos gobernantes da época da pandemia ou a crueldade da crise.

Non é algo que lles ocorra aos veciños, non, o problema é o da casa. Recentemente dous coñecidos estrategos da esquerda abertzale queixábanse, no seu artigo de prensa, de que non hai nada que facer co actual PNV, a pesar de tentar reiteradamente alianzas e acordos con eles.

de mutuo acordo, sempre se retrotraen.Merece a pena analizar algúns dos argumentos que se ofrecen neste artigo e chegar ás conclusións. Explícase que en Euskal Herria temos forzas políticas e sociais suficientes para dar pasos firmes no camiño da liberdade nacional e a mellora social, e fálase dun movemento forte a favor do dereito a decidir, do liderado do sindicalismo abertzale, dun movemento feminista amplo, de iniciativas populares a favor do eúscaro e do impulso do ecoloxismo.

Con todo, sempre que se puxeron de acordo todas esas forzas e tentouse arraigar estruturas a favor dun Estado propio, a dirección de quenda do PNV sempre reaccionou, e para iso cítanse casos de acordos en Txiberta, Lizarra-Garazi e Llotja de Mar. Á hora de explicar o porqué, os articulistas cren que o PNV viu en perigo a súa propia hexemonía particular e sempre preferiu ligar ben ao seu partido e á institución e ao negocio que considera “o seu”, mantendo para iso o autonomismo nacional, antes que avanzar na construción nacional e a soberanía.

O exame é correcto, pero quizá se poida profundar e ter en conta o seguinte: O que se fai nese camiño do PNV é precisamente subliñar a supremacía absoluta da táctica: que se pode conseguir con este goberno ou partido español máis que co outro; como podemos dar un paso para conseguir isto ou o outro, pero sen pór en dúbida os principais alicerces dese Estado, incluso colaborando no sostemento deses alicerces. “Mellor o PSOE no goberno que o PP”, “mellor estes orzamentos españois que os dos demais”, “mellor esta monarquía que nada máis”… e ao final priorízase actuar de forma táctica na política central, asumindo os seus límites.

Non é este, por exemplo, o camiño que elixiron os independentistas cataláns máis claros. Diríxense con razón ás raíces da democracia e tratan de converter o que é un dereito indiscutible, a independencia, en leis, acordando unha estratexia. Quizá nós tamén deberiamos mirar máis a Cataluña que a Madrid.