Supoñamos que o 7 de xaneiro 10.000 persoas en Bilbao. Desastre. Fracaso. Catástrofe. De quen? De rede. Presos. Colectivo. Das partes. Sindical. Social. Tampouco lles gustan os seus. Esquecéronos. Non lles importa. A sociedade condenou agora á indiferenza, á soidade. Dálles as costas. O éxito da política penal. Firmeza da lei. A saúde da democracia española. O imperio da lei.

Tamén deberiamos ler e escoitar os peores nos medios de comunicación, nas redes sociais.

Supoñamos que o 7 de xaneiro 200.000 persoas colapsaron Bilbao. O silencio predominaría, pero a repercusión do éxito non só chegaría aos calabozos, senón que chegaría a moitas oficinas, faría bailar moitos teléfonos, abriría portas, facilitaría moitas decisións, sorprendería, favorecería aos presos. Sería máis difícil rexeitar os terceiro graos, facilitaría progresións de grao, permisos, liberdades.

Só hipótese. O que está a pensar en ir ou non a Bilbao necesita máis concreción. Entre as prioridades, tamén as persoas que traballamos na cita anual. Ás veces resúltame máis fácil pensar no negativo, no que é non facer, no que é non ir a Bilbao: que os dereitos dos presos non me importan, que non me preocupa mellorar a situación dos presos, que para que os reclusos sigan no cárcere é de segundo, de terceiro, que empeorar a situación dos presos non ten importancia.

Calafrío.

Prefiro pensar que defendo as decisións dos presos, que defendo o camiño que está en marcha para sacar aos presos á rúa, que defendo a práctica política que acabou a dispersión, que me importan as condicións de vida dos presos, que ademais de ser legal, tamén é de xustiza tentar que os presos estean en casa.

O tamaño do esforzo dificúltame a negativa. Lembrando a importancia de compartir as calidades do esforzo. Non hai pelexas a medida, revolución como a miña. Para conseguir algo, hai que traballar con outros, con outros moitos. Gusten ou non. Mostrar que o mesmo esforzo serve para pouco a diferenza que se mantén nun mesmo.

Ser práctico, o mellor. Puntual. Acabouse coa dispersión. Teñen. Tédelo. Xa está. Teño. Tívose que producir unha onda de condicións. É certo. Un, o máis importante, non sei si é así de seu, eu creo que si, para min si, porque é o que eu podo influír: que a xente estea na rúa a favor dos presos, centos de mobilizacións pequenas, unhas poucas colosais. Todos necesarios. Aproveitar a onda para avanzar no camiño, acabar a dispersión e facer o camiño a casa.

Mikel Mundiñano, Nahikari Iturbe, Inaxio Oiartzabal, Aitor Lexartza, Jon Marauri (membros da Rede Cidadá)