(Foto: Ander Izagirre Egaña / Copyright)

O respaldo e os laterais están protexidos por espiñas afiadas coma se dunha armadura tratásese. Estas espiñas son pelos buxán, recheos de queratina, o que lles dá rixidez. A queratina é unha proteína presente na nosa pel, cabelo e uñas. No rostro e no ventre, pola contra, non ten este tipo de protección, predominando a cor pardenta. Cabeza triangular, orellas pequenas redondeadas e morro apuntado, pero moi flexible. Debido ao seu predominio nocturno, os seus ollos son relativamente pequenos e a vista ten pouca importancia na procura do alimento. Con todo, ten un olfacto enorme e unha boa audición.

Gústanlle as zonas de bosques, prados, hortas e arbustos, pero non é raro atopalas en parques de xardíns e zonas urbanas. Nestas zonas atopa insectos, lombrigas, carafio... que tanto lles gusta comer, xa que o ourizo é un bicho empanado. Tamén é un gran cucarachero que se metía na cociña nos caseríos para limpar as beiras. Tamén comerá noces, avellanas e castañas para engordar no outono, xa que pasa o inverno en letargo.

A pesar de ser un animal querido, tamén era un alimento apreciado, moi doce. O ourizo, por tanto, non sempre foi ben arrimado xunto ao home. Hoxe en día, con todo, non se caza nin se garda en casa, porque está prohibido, e entre os seus inimigos naturais atópanse o falcón, o bufo, o turón, a garduña, o tejón, o xabaril e o raposo. & '97; Este último parece ouriñar! Ao parecer, os ouriños do raposo ten un cheiro forte, polo que o ourizo se ensancha de estar envolto e é entón cando o raposo lle agarra.

Non é un animal rápido, pero a natureza deulle unha defensa moi eficaz. Cando se ve en perigo, a cabeza e as patas traseiras enrólanse cara a dentro e enrólase con miles de espiñas cara a fóra, coma se fosen unha agulla. Esta “pelota” chea de espiñas afiadas convértese nun tentempié imposible para moitos animais. Abandonan o ourizo en paz.

Con todo, o ourizo ten un inimigo moi duro: o coche. É moito máis frecuente atopar o ourizo morto (sobre todo na primavera e verán) pisado na estrada. A fragmentación da súa residencia obriga ao cruzamento nocturno de estradas. Sobre o asfalto, ao ver que as luces do coche achéganse a toda velocidade, o ourizo pon en marcha rapidamente o seu mecanismo defensivo. Colléitase. Con todo, ante rodas de goma fortes e incópidas non serve. Un truco de defensa perfecto, unha trampa mortal para o propio ourizo.

Moitos animais morren cada ano nas estradas. Centos, miles, millóns. O problema é moi grave. Unha condución axeitada en estradas secundarias e rurais pode evitar moitas destas mortes. É a nosa responsabilidade. O ourizo simpático agradeceránolo.