Até aí, brevemente, os feitos. En Estados Unidos o acontecemento espertou un gran balbordo, xa que hai que sumar á pureza política do suceso a campaña electoral. Nancy Pelos é un das grandes pantasmas negras do trumpismo, e a maioría chegou á conclusión de que a violencia estadounidense está a chegar mesmo ás elites. Pero á hora de asignar responsabilidades non hai consenso. E tampouco parece que haxa moitas ganas de dar freo, polo momento, a pesar de que o propio presidente de Bide falou das formas transcendentes.

Porque enseguida empeza a estenderse, para dicilo pouco, unha explicación da forma na que deberiamos chamarnos a cita: que eran coñecidos o agresor e o agredido, que tiveron algún enfrontamento, etc. Sen ningún dato crible, pero emitido por potentes altofalantes. Porque Donald Trump, Elon Ms... non queren no cosmos dos medios de comunicación.

Pero isto lévanos máis aló da política interna estadounidense. O ex presidente Obama, mirando a casa, denunciaba o “risco dos demos” ante o incidente. Si, pero sen ir máis lonxe, temos exemplos magníficos, paradigmáticos, desa mesma diablación, que a EE.UU. orquestraron sen piedade contra adversarios ou enredos xeopolíticos ou ideolóxicos. Institucionalmente, sen cortes nin escrúpulos. Pode dicirse que é un recurso estratéxico demonizar a alguén/algo, e que hai un certo “catón” para iso: focalizar os problemas nun individuo, expresar só unha visión negativa do que ten que ver con el, non ter reparos en sementar inventos...

A clave desta dinámica reside precisamente no diaño. Os que o inventaron asignáronlle con “lóxica” unha calidade moi especial, que normalmente non se recoñece con palabras tenras, pero que os seus crentes non cuestionan: na actuación contra o diaño non se pode pecar... a pesar das grandes pajarezas.

Isto faille moi atractivo crer no diaño e compartir con el a súa afinidade. É unha oportunidade única para converternos en verdadeiros demos.