A masacre converteuse en pornografía nos últimos días en Euskal Herria, tras o terrible suceso ocorrido en Orio (Gipuzkoa). Un home asasinou a unha ex parella o martes pola tarde, na mesma rúa, a escasos metros dun parque infantil. Dicir que o asasinato machista ha sacudido á sociedade –unha vez máis– queda curto –nas dúas últimas décadas, en Euskal Herria, 118 mulleres foron asasinadas como consecuencia da violencia machista–.

O feito de que ocorra na rúa, no lugar de paso de moita xente, e por ser un día claro, seguramente tomou outro punto de morbosidad. Pero en ningún caso pode ser xustificado. Á comitiva deste xornalista chegou unha mensaxe de voz pouco máis dunha hora despois do suceso. O propio Whatsapp dicía que viña “moitas veces reenviado”. A mensaxe contiña unha serie de detalles que logo se souberon que non eran certos. Pero non importa si eran metade ou metade falsas. O problema é que se deu unha gran distribución da dor, o que leva a unha cronificación do sufrimento e a unha certa aceptación deste tipo de condutas. O resultado é, con moita indiferenza, que creamos desde a masacre unha sanguenta película baseada no drama. Queremos pensar que foi o resultado de accións non pensadas dúas veces, pero quizais a humanidade que levamos dentro é a inhumanidad. Que necesidade vivir á beira para fotografar e compartir nas redes desde a xanela da casa, e mesmo para que quen o recibiu siga compartindo e alimentando a dor? Si estas fotografías podían servir para a investigación, polo menos, porque cumprirían unha función, creo que os amigos da cuadrilla non axudarían a investigar o asasinato. Por certo, a toma de posesión do alcalde, deixando ao carón os carteis para a campaña, falar tan claro nun momento tan dramático, é de aplaudir.

Eu diría que os niveis de sensacionalismo non foran vistos hai moito tempo, e os medios de comunicación alimentárono ben. Si é lamentable compartir as fotos nas redes, é aínda máis lamentable e lamentable que se publiquen unha ducia de fotografías que só contan con dor e que ao día seguinte se ofrezan portadas sanguentas. Un xornal dicía “un cruel asasinato machista” no titular do día seguinte; os seus comportamentos nas últimas horas tamén foron crueis. Outro diario, ademais destas cuestións, contounos que o asasino era un "tipo normal" e puidemos saber onde tomara o café e onde aparcar o coche antes do asasinato. Sen esa información non durmiriamos tranquilos, ou non sei... E tamén vimos a arma do crime para pór varias noticias salpicadas de sangue. Estes dous medios de comunicación, nun prazo de 36 horas, ofreceron ao tema preto dunha vintena de tweets, con todo o detalle, como non podía ser doutra maneira.

Estes dous xornais guipuscoanos reciben anualmente grandes bolsas de diñeiro público, xa que o seu servizo responde as necesidades e dereitos da cidadanía. Nalgunha noticia contaríase que o alcalde de Orio solicitou “actuar con responsabilidade” co uso e difusión das fotografías. A alguén quizais se lle acendería a lámpada.