Jemima Cano Martínez, impulsada polo Departamento de Cultura e Política Lingüística do Goberno Vasco, investigou o sector da danza que se presenta como profesional. Quíxose analizar a industria da danza da CAV desde unha perspectiva de xénero e pór de manifesto que, por ser un sector feminizado, homes e mulleres viven situacións diferentes se nos fixamos en cuestións relacionadas co traballo, a distribución ou a visibilidade.

O estudo analizou os colectivos e persoas individuais que xeran, tratan, posibilitan ou distribúen a cultura con ánimo de lucro. Por tanto, non se tivo en conta a danza tradicional.

 

 

 

 

 

 

Relacións de poder e barreiras

Moitas das mulleres entrevistadas notan o peso do teito de cristal. Os traballadores que distribúen ou defenden unha compañía dirixida por un coreógrafo masculino recoñecen que se o director artístico é un home, a obra véndese máis facilmente. Máis dun distribuidor afirmou que nestas contornas existe un xogo de poder entre o comprador masculino e a muller vendedora.

Os intérpretes ou coreógrafos ven claro que as tarefas de coidados relacionadas coa maternidade seguen estando fundamentalmente en mans das mulleres. Debido aos casos de maternidade, todos os entrevistados afirman que o ritmo normal de produción da compañía cambia. Algúns tiveron que facer unha pausa ou abandonar a danza profesional; outros non puideron aceptar ofertas de creación, xiros internacionais ou residencias, e outros tiveron que facer pequenas adaptacións.

 

 

 

 

 

 

Que di o investigador?

Jemima Cano Martínez constatou que a presenza das mulleres no mundo da danza é maior que a dos homes, pero non así na industria da danza. A media de homes ha visto que teñen máis oportunidades: teñen máis actuacións, reciben máis premios, ocupan postos de responsabilidade, son convidados como profesores ou expertos. As mulleres, por moito que sexan, fáiselles máis difícil acceder a estes lugares.

 

 

 

 

 

 

Pasos para mellorar a situación

No informe quíxose recoller a realidade das compañías, centros de creación e espazos de programación e ofrecer medidas prácticas para garantir nun futuro próximo a igualdade entre homes e mulleres.

As mulleres entrevistadas han destacado que unha das maiores dificultades para conciliar a creatividade co coidado dos seus fillos, polo que Cano presentou varias propostas para facilitar o camiño ás nais danzantes. Entre outras cousas, acordar horarios flexibles ou adaptar espazos de traballo (zonas de lactación, servizo de gardaría...).

 

 

 

 

 

 

Di que hai que crear programas para fortalecer o empoderamiento e as redes de apoio para mulleres creadoras, coreógrafas e responsables de compañías de danza. Tamén propón a organización dos premios da danza vasca, o que daría un impulso aos grupos, tanto polo mercado como pola reputación da compañía. Tamén cre que sería de gran axuda integrar a mirada dos mozos, para o que propón unha colaboración con Dantzerti.

Informe: Situación das mulleres e os homes na industria da danza na CAPV (2020-06, Jemima Cano Martínez, Departamento de Cultura e Política Lingüística do Goberno Vasco)