Defendemos que a pobreza e a falta de liberdade son o aceno de identidade do modelo de vida proletario que se está implantando no novo ciclo produtivo. Pois agora podemos dicir máis alto que nunca: “a falta de liberdade é a pobreza e a pobreza é a falta de liberdade”. E é que, argumentando a expansión da pandemia, impuxéronnos dun día para outro un modelo social salvaxe: o estado de policía, o recorte radical dos dereitos civís e políticos, o chamamento xeral á obediencia ao poder e o estrito disciplinamiento da clase traballadora. Non parece que sexan medidas deseñadas para superar a emerxencia sanitaria, é máis, o que nós defendemos é que se deseñaron para xeneralizar máis a pobreza, neutralizar dereitos e liberdades, promover un modelo sociocultural alienante e reforzar o Estado policial.

Todo iso, todo parece ser un modelo de sociedade ao mando das forzas produtivas e dos bloques de oligarquía, cada vez máis controlados sobre os recursos sociais. Neste sentido, entendemos que o que se está implantando é unha ditadura directa da burguesía. Por iso, co obxectivo de denunciar esta situación, durante o fin de semana centos de mozos de Hego Euskal Herria tomamos as rúas, e de face ao futuro temos intención de continuar coa denuncia mentres esta ofensiva continúa.

Na medida en que cuestiona os fundamentos da forma de produción capitalista, a crise capitalista é unha forza global con potencia para cambiar a estrutura socioeconómica mundial. Neste sentido, podemos dicir que estamos nun momento de transición de todo un paradigma histórico, no que entendemos algúns cambios importantes de carácter histórico: a modernización da estrutura económica global, a automatización,

baseada na dixitalización e a robotización; o cambio das correlacións de forza xeopolíticas e o declive imperialista de Europa; a progresiva eliminación dos estados de benestar e dereito, baseados no imperialismo sobre os países colonizados; o tremendo auxe da autoridade da oligarquía financeira, etc. En relación con estes cambios entendemos o sentido das medidas restritivas que se están aplicando desde os Estados burgueses de Francia e España, así como o propio modelo de xestión da pandemia.

De feito, a principal causa da gravidade do estado de saúde é a falta de vontade de destinar grandes coñecementos e recursos tecnolóxicos a garantir a saúde da sociedade. Pero iso non é só unha cuestión de Estado, senón da oligarquía que ten o Estado: a maior empresa, os fondos de investimento, os bancos, as corporacións industriais e financeiras, etc. O suxeito soberano, é dicir, o suxeito que ten autoridade e toma decisións estratéxicas, non é tanto o estado burgués, senón a oligarquía que está detrás diso. Nunca se pode xogar por encima das posibilidades existentes, pero necesítase vontade de aproveitar as oportunidades en función das fases históricas, máis aínda en situacións de emerxencia. Con todo, a gran burguesía deixou claro que non ten ningunha vontade de pór a saúde das persoas como prioridade e destinar todos os recursos a garantir o benestar das persoas. No seu lugar, establecéronse como normas a pobreza e a falta de liberdade.

Xunto a todo iso, tamén nos parecen importantes e denunciables os seguintes elementos: o carácter corrupto e clasista de todo o aparello estatal; a impotencia política e o carácter colaboracionista da socialdemocracia; e a fraude dos medios de comunicación de masas.

Os últimos acontecementos puxeron de manifesto a natureza da estrutura político-administrativa. A política institucional está devaluada hoxe en día, porque depende totalmente da gran burguesía: a poboación non ten ningún mecanismo para controlar os partidos políticos, os gobernantes son representantes dos bloques de capital, a verdade e a razón nunca son criterios para a toma de decisións, existe un poder xudicial politicamente intervido e deshonrado... Toda a estrutura institucional está corrompida e depende por completo de intereses industriais e financeiros estratéxicos. Dentro do modelo burgués, a política non é un instrumento para ordenar a vida social conforme aos principios de verdade e razón, senón unha estrutura corrupta de políticos profesionais para manter a orde social burgués. Por iso, calquera axente ou colectivo que sitúe a política institucional no centro da estratexia política, aínda que a súa actividade se materialice fose das institucións, nunca poderá chegar a converterse nunha alternativa real.

Ademais, nos últimos meses volveuse a pór de manifesto a impotencia política e o carácter colaboracionista da socialdemocracia. Aínda que o capitalismo implica un saqueo e explotación salvaxes a nivel mundial, a socialdemocracia quere convencernos de que é posible xestionar os recursos sociais doutra maneira, pero cada vez que a gravidade da situación aumenta, o único que consegue é apoiar ou blanquear o bloque vixente, como sucedeu no Estado burgués español. Por outra banda, o que está a facer o Goberno Vasco é absolutamente grave: nas últimas eleccións, a metade da poboación non acudiu a votar. Isto, por unha banda, deslegitima ao goberno. Doutra banda, os que acudiron a votar votaron un programa político, non aplicar medidas restritivas que lembren ao fascismo como técnica de goberno.

Así mesmo, é denunciable a actuación dos grandes medios oficiais de comunicación autonómicos e estatais. En lugar de ser un medio eficaz para comprender a realidade a través da información e aumentar a capacidade intelectual na sociedade, son medios que dependen da gran burguesía: fanse campañas de criminalización, ocúltase información, imponse o sensacionalismo, téntase ocultar un gran proceso de proletarización... A fraude mediática tamén é unha forma de limitar a liberdade á cidadanía.

A sociedade burguesa mundial está inmersa nunha profunda decadencia. Pero o máis grave non é que a sociedade burguesa corra o risco de fracasar como proxecto humano, senón que a propia historia, como proxecto humano de emancipación, está en perigo. Temos que manter vivo o horizonte comunista e para iso é imprescindible construír unha organización comunista da clase obreira.