O día 25 tivemos coñecemento a través dos medios de comunicación dunha "homenaxe" a algunhas vítimas da COVID-19.

As palabras do lehendakari, do deputado de Política Social de Álava e do conselleiro de Políticas Sociais estiveron lonxe do que moitos familiares e achegados destas vítimas quixesen escoitar.

Somos moitas, tamén vítimas, que non nos convidaron a este evento. As institucións tampouco nos deron voz, pero iso non nos impediu relatar as crueldades que vivimos e que vivimos.

A propaganda forma parte da campaña da axenda e do "bo facer" das institucións. Picaron sobre a ferida. O titular de Médicos sen fronteiras facémonos nosos: "Pouco, tarde e mal".

Máis dun milleiro de persoas morreron nas residencias tras recibir o COVID-19. Moitos non recibiron a debida atención e morreron nunha inimaxinable soidade. Que dicir das situacións que viviron os nosos maiores nos seus fogares e centros de día.

A vacinación nas residencias interrompeu un número alarmante de mortes, pero non a preocupante situación na que se atopan o non residentes.

Non imos permitir que o emotivo lanzamento de flores no humidal sexa o final da salvaxe situación vivida.

As persoas maiores seguen sendo vítimas, non da COVID-19, senón da asistencia e da mala xestión das institucións.

O lehendakari dixo que ninguén tiña "libros de instrucións". Os libros de instrucións refírense a obxectos, mobles, electrodomésticos... nunca a persoas, polo que non deben ser utilizados por un Presidente, ou iso criamos.

Mesmo admitiu cometer "erros", pero non dixo que equivocacións. As máscaras a un centenar de usuarios tamén foron "un erro" na residencia de Donostia-San Sebastián (Diario vasco 23.4.21).

Tras a vacinación, a situación nas residencias privadas, públicas e concertadas deuse por resolta. Nós non. Por iso, queremos subliñar os erros que se daban antes da pandemia e que aínda se dan.

Os traballadores das residencias son insuficientes, as súas condicións laborais son escasas, o que lles impide unha atención de calidade. Os cocientes, o número de traballadores que se necesita para atender aos usuarios, están falseados e non os calculan por categorías, senón polo total de traballadores contratados. Non hai formación continua. As auditorías nunca atopan "irregularidades". Na maioría deles, os centros de atención primaria non realizan un seguimento da súa saúde. As actividades para mellorar a súa deterioración física e cognitiva, moitas veces non existen nin sequera enunciados.

Hoxe en día aínda hai vítimas. Interrómpenselles as saídas, limítanselles as visitas, limítaselles o número de persoas próximas a relacionarse, impídeselles saber onde viven os seus achegados, obrígaselles a facer visitas nunha carpa en espazos que non cumpren todos os requisitos. Estánselles vulnerando os seus dereitos como persoas. Por todo iso, e por moito máis, seguen existindo vítimas, e son moitas, señor lehendakari.

E nada que dicir desoutras vítimas. Como sempre, aos que o lehendakari condena á invisibilidad e ao esquecemento. Miles de mulleres inmigrantes traballando sen dereitos básicos.

As escenificacións como a do sábado terían significado si fósense acompañando ás solucións de "erros" que mencionou o señor lehendakari, pero non as menciona. Porque son demasiadas?

Subscriben o artigo:

Txaro Marquínez Idiáquez,

Iraide Urriz Goikoetxea,

Marixa Díaz de Arkaia Landa,

Xanti Ugarte Solaberrieta,

Guillermo Perea López de Letona,

Xabier Pierrugues en Barberá,

Xabier Monreal Pinillo

(Protéxeche Álava, Protéxeche Bizkaia, Familiares de Gipuzkoa e membros da Custodia Revolucionaria)