A sociedade na que vivimos está absolutamente baseada na subordinación. Ao longo dos séculos, a nosa vida foise configurando conforme a ela, e aos poucos a competencia de decisión, a liberdade e a soberanía fóronse reducindo. Ás veces quitáronnolas con forza, ás veces démonolas/démosnolas nós mesmos alegremente, ou sen darnos conta, mediante un labor longo e profundo, que é a enxeñaría humana.

Hoxe en día a situación é moi grave e perigosa, xa que a raíz que nos fai ser libres está en perigo de extinción: alimentación, vestido, saúde, ensino, traballo... A capacidade de decisión é moi pequena, porque todo está establecido en favor dos intereses duns poucos. Convertéronse nunha vida absolutamente artificial e iso non ten un futuro moi bo. Por exemplo, a auga imprescindible, a auga que chega ás nosas casas está contaminada (como se entende que a auga necesita químicos para poder beber? ), o aire que respiramos está contaminado en xeral, os alimentos que se venden no mercado están contaminados. Consecuencias? Cada vez hai máis enfermos, cada vez máis enfermidades, tanto corporais como mentais, en linguas nas que a riqueza correspondente ao vocabulario está a perderse continuamente (incluído o eúscaro), é curioso cantos novos nomes invéntanse ao redor da saúde ou, mellor dito, ás enfermidades.

Nunha organización dominada pola subordinación, os partidos políticos desempeñan un papel fundamental desde que saíron á praza. Poderiamos dicir que foron concibidas de maneira intencionada, precisamente para cumprir mellor os obxectivos que buscaban os señores. Son a columna do poder real, despois de aceptar ser comprados a cambio de participar neste sistema infame e opresor. Representan ou rouban a liberdade do ser humano, son estruturas jerarquizadas, vístense de ideoloxías posibles para provocar distincións entre a cidadanía, e converteron as relacións de grupo que nos son necesarias en puro mimetismo, entre outras cousas. No País Vasco, polo menos, esta tendencia é moi evidente. Entre nós, fálase repetidamente do dereito a decidir, pero no pobo máis pequeno tampouco se deixa o poder en mans dos cidadáns, por medio de asembleas ou doutra maneira.

Nun mundo realmente diverso, onde as características de todos os días e noites son diferentes, onde todas as flores teñen os seus matices, e no que os homes somos únicos, é vergoñoso ver como eles levantan as mans á vez nos municipios e no resto dos lugares, obedecendo mansamente, en todos os asuntos, as ordes que lles chegan de arriba. Funcionan como rabaño e quérennos rabaño. Por pór outro exemplo, nos últimos tempos, alguén chamou á trompeta para mobilizarse a favor de Palestina, pero non hai ningunha sirena en favor de Venezuela. Hai límites nos dereitos humanos, as torturas, os asasinatos... son bos ou malos segundo unha ideoloxía, a palabra do pobo pode roubarse si o que manda é “socialista”? Eu, por suposto, estou en contra de todas as opresiones e, neste caso, ademais, hai moitos máis vascos en Venezuela, onde os resultados do traballo que deixaron son moi evidentes.

Como dixemos, os seres humanos non propomos nin debatemos nin decidimos unha soa norma, unha soa lei. Pero o home só pode substituírse a si mesmo; ninguén pode roubalo. Por tanto, ante este País Vasco que vai á deriva, temos que recuperar a soberanía, con urxencia, para poder ter un futuro firme e claro. Para iso, temos que facer desaparecer os partidos políticos e tomar nas nosas mans todos aqueles que se decidiron en relación coa nosa vida: o ser humano –barrio–, o pobo –liñaxe–, o mundo. As terras son do pobo e debemos protexelas. Non hai “interese xeral” que se decida fose de nós, senón que se acorde entre todos os veciños e veciñas e en igualdade. Non necesitamos Deputación, Goberno Vasco, Goberno de Aquitania para establecer aquí e alá o novo Guggenheim, o TAV, incineradoras, macroeólicas ou encarceramentos domésticos.

A vida empeza por un mesmo, e os proxectos necesarios para o seu desenvolvemento deben levar a cabo nos barrios. A partir de aí, os pobos decidirán que tipo de estructuración necesitan, e non ao revés.

Os partidos políticos e a soberanía son como o aceite e a auga: inmiscibles.

Iñaki Landazabal