Esta comunidade inclúe todo tipo de opinións e valores, mesmo visións contrarias. E é sorprendente ver como a Korrika consegue unir a todo o pobo, deixando ao carón o resto e apostando polo eúscaro. É incómodo pasar a testemuña aos políticos e sindicatos que loitan contra o eúscaro no día a día; é doloroso que a Ertzaintza, nunha ofensiva, fíxese na testemuña que recibiu o billabonés de 16 anos, logo léveno os ertzainas. Pero todos somos parte do pobo do eúscaro, e teremos que construír unha comunidade estimulante, vascófona si, pero que respecte uns valores.

Durante once días coñecemos un País Vasco sen fronteiras, e AEK foi quen abriu estas portas e pontes. O eúscaro foi o que nos uniu a todos. A forma de entender o eúscaro e o eúscaro en Euskal Herria cambia considerablemente, pero en todos eles viuse o agradecemento ao labor de AEK. En definitiva, porque esa é a iniciativa popular: o gran impulso para euskaldunizar e alfabetizar Euskal Herria. Pero non podemos esquecer que Korrika non sería imprescindible si a aprendizaxe do eúscaro fose gratuíto para todos, en todos os territorios e sen condicións.

A petición de AEK: “Necesitamos máis compromisos e máis recursos”. Garazi Arrula confirmou a mensaxe: “Non esquecemos que a cuestión lingüística é política. E urxente”. AEK celebrou a Korrika máis multitudinaria de todos os tempos e notouse que se abriu unha actitude favorable ao eúscaro. Pero a actitude non é suficiente e urxe a implicación das institucións, o pobo orgulloso non é inxenuo e o branqueo das institucións non lle vale. Imos pór brillantes no corpo, pero as institucións deben manter a base. O pobo que di “Orgulloso si, pero non conforme” ten diante, e quere que o eúscaro se envorque.

Quere que os exames sexan populares en eúscaro, tanto en Iparralde como en Hego Euskal Herria. Aínda que tamén hai xente que soña cun pobo sen exame, o pobo quere que neste sistema de oposicións prímese o eúscaro. Porque o eúscaro non é unha imposición, senón un dereito. Que sirva a Korrika para animar ás persoas que teñan unha actitude favorable a aprender eúscaro e ás que saben a utilizalo.

O eúscaro non está vivo porque o defenderon as xeracións anteriores, senón porque o utilizaron porque viviron en eúscaro. E 23. Na Korrika tamén vimos claro o orgullo daqueles que nos deron o eúscaro, a satisfacción de que o transmitiron ben. Tamén vimos aos novos pais mollados ao ver aos nenos pequenos correndo por primeira vez. O eúscaro de xeración en xeración voa os merlos que se escaparon das garras das aves rapaces.

Durante once días vivimos nunha burbulla no País Vasco de fantasía, nesta serie de mel que acaba na Praza da Liberdade de Baiona. E iso foi porque se organizou o pobo e porque AEK tivo un impulso tremendo de voluntarios. A Korrika é un ecosistema san que se deteriora aos poucos máis de once días. Responder á chamada de Garazi Arrula e queimar malas herbas e especies invasoras, e plantar un bosque colectivo que sexa habitable e que poidamos conservar.