Con todo, non prevén "accións conxuntas", nin se acordaron reivindicacións conxuntas. O texto foi subscrito polos sindicatos CFDT, CXT, FO, CFE-CGC, CFTC, UNSA e FSU, entre outros. O Sr. Solidaires rexeita, ao considerar que a declaración está «fóra de xogo»: «Os sindicatos decidiron que é urxente non facer nada». Solidaires quería convocar unha folga xeral para que "se beneficien das subidas de salarios e dos dereitos sociais", segundo indicou. O resto de sindicatos non lle fixeron caso. Yves Veris, do sindicato FO, explicou que quixeron "quedar na zona sindical" e fixo un chamamento ao Goberno para que inicie as negociacións. O secretario xeral da CXT, Philippe Martínez, tamén se negou a sumarse ao movemento dos Jakas Amarelas: «O goberno négase a falar connosco, pero con quen falará? Son moi nauseabundos», afirmou no xornal Le Monde.

A mensaxe é claro: os sindicatos queren aproveitar o movemento creado con estes Jaka para forzar ao goberno a negociar, conseguir uns avances sociais e recuperar o prestixio que nos últimos anos foron perdendo en moitos cidadáns e cidadás. Pero que negociación? Que avance? A relación de forzas non está cos sindicatos, está con Jaka Hori. E, durante tres semanas, os sindicatos atoparon o que non conseguiron nos últimos anos: que o goberno faga retroceder e que as medidas queden paralizadas.

Algo está a pasar en Francia. Algo novo. A máis dun fíxoselle ridículo o cadro inicial; a moito non miróuselles con seriedade, a moito non tomámolos en serio. Quen son? Que queren? Como se organizan? Que ideoloxía teñen? Estas son as preguntas ás que se tentaron responder, nas últimas tres semanas, a maioría dos medios franceses. "Sempre que imos a calquera mobilización, sempre hai unha cara coñecida. Ao bloquear a peaxe de Biriatou non coñecía a ninguén; a ninguén», dicía unha cámara de Baiona de France 3 esta semana. "Era a primeira vez que os xornalistas non tiñan o número de teléfono dos organizadores da mobilización", analizou Jean Yves Camus, investigador do instituto IRIS, na emisión de Arret Sur Images.

O discurso antitributario e o dereito a usar o coche á carta sen preocuparse polo medio ambiente apareceron ao principio. Ou, polo menos, representouse así. Tamén se queixaron do lugar que podería ocupar a extrema dereita, e producíronse manifestacións da extrema dereita no seo do movemento. Pero en declaracións aos medios de comunicación, os testemuños en nome de Jaka fixeron referencia ás dificultades de chegar a fin de mes, á necesidade de contar cada euro que gastan, á escaseza de servizos públicos, á brecha existente entre o poder político, económico e mediático e a cidadanía... Demandan máis democracia e unha mellor repartición das riquezas. Unha profunda transformación do sistema.

E saíron á rúa para mostrar o seu enfado, sen pedir o dereito a manifestarse, autoorganizados polas redes sociais, sen líderes, lonxe das decisións que se toman nas oficinas de París.

É unha oportunidade para a esquerda, e algúns o entenderon. Nas últimas semanas multiplicáronse as convocatorias, con Jaka Maiz, ou xunto a elas, para saír á rúa. Estudantes, persoal ferroviario... A falta dunha convocatoria de folga xeral, hai sectores nos que se está chamando á rúa para aproveitar o clima social e botar o ÓRDAGO ao Goberno francés. Un movemento xurdido fóra das estruturas de partidos e sindicatos non vai ser substituído por partidos e sindicatos, pero poden ser complementarios, poden axudar. Se a esquerda non o fixese, poderían facelo outros.

Este artigo foi publicado por Berria e trouxémolo a ARGIA grazas a licénciaa CC-by.