Con moitas palabras suaves dos “amigos” occidentais para eles, que serán o leste, pero sen o acto diplomático oficial máis mesquiño, e con moitas palabras áxiles do “inimigo” que quedan ao oeste, pero sen o máis sinxelo acto de rexeitamento, descobre o tandema Lai Ching-che/Hsiao Bi-khim do poder supremo de Taiwan.

O Goberno foi elixido tras gañar as eleccións do 13 de xaneiro, da presidencia, pero o seu partido DPP perdeu ao Lexislador Yuan. Esta situación anuncia un mandato que non vai ser moi pacífico dentro da casa e xa empezan a aparecer indicios.

Pero o novo mando ten un atraco especial, dos que é difícil de percibir a distancia, pero que tampouco o entende, herdado do mandato da recentemente terminada señora Tsai Ing-wen (e do mesmo Lai). Poderiamos chamar o nó da historia de bronce. O actual Taiwan ten moitos vaivéns coa historia, e un deles é de pedra arenisca.

“Illas que se gobernan democraticamente emancipadas”, “que nunca foron gobernadas polo Partido Comunista de China”, e que, por certo, parecen equipararse a calquera outro país independente do mundo, ten no seu territorio decenas de estatuas, placas e lendas. Perdida a guerra civil, en 1949 refúxiase en Taiwan baixo a sombra dos Estados Unidos de América, que gobernou durante duras ditaduras até a súa morte en 1975, xa que o Generalíssimo non era calquera en materia de autocuidado. Si temos en conta que o seu sucesor, o seu fillo Chiang Ching-kuo, tamén mandou morrer en 1988, é máis fácil entender a abundancia e duración das imaxes do ditador en toda a illa.

Interrelacionar Chiang e a democracia na mesma frase sen cláusulas negativas, ou propor que China e Taiwan serían entidades políticas diferentes, evidentemente, non ter o coñecemento máis básico das súas ideas políticas. E por iso, seguramente, cos seus propios impulsos ou coas súas suxestións provenientes de EEUU, converteuse nunha obrigación urxente para os responsables do DPP de Taiwan acabar canto antes cos estados de Chiang e o resto.

Con todo, a eliminación da historia “escrita” no bronce, como é habitual, atopou dificultades. Un, o que cabería esperar, a oposición do seu partido, Kuomintang. O outro, que quizá sexa máis inesperado e perigoso: negar a renuncia do exército ao recordo do que sería o seu principal referente.

Si lembramos que un dos compoñentes da estratexia de Beijing sobre Taiwan é a resignación dentro do humilde exército da illa, para facilitar a reconciliación de forma pacífica, enténdese facilmente o retorto que pode resultar unha historia de bronce.