Cando eramos nenos, chorabamos pola morte do sol, porque comprendemos que a terra morrería algunha vez. Entón, a inxustiza era a única anomalía deste mundo e era inexplicable nas vidas destes adultos. Todos os debuxos animados dicían, “todo vai saír ben”, e eu púñame de rosa. Por primeira vez vimos a un vagabundo levado da man dos nosos pais e xogabamos a ser adultos na escola. Esperaba con impaciencia o día en que coñecería ao neno recentemente nado.

Na adolescencia empezamos a escribir traballos de composición, nos traballos de equipo mesturábanse os problemas entre o mundo e os libros de texto. Un exercicio: “Somos donos de todo o que facemos? Razoa a túa resposta”. O curso avanzaba e non sabiamos que a decisión que ía determinar a nosa vida era o traballo, e por iso era tan importante acabar a ESO, un, unha carreira ou outra. Deime conta de que quizá os meus amigos de sempre non o serían para sempre e de que o instrumento que elixín de pequeno nunca me gustou.

Agora deben convencerme de que somos novas. Dise que é un parvo o que ve o horizonte entre os edificios, demasiado abstracto nas súas intencións, demasiado lonxe, un di, “eu quero gozar coma se todo derrubásese mañá”. Solidarizámonos coa distancia irónica e soñamos con que todos incéndiense, coma se a responsabilidade sobre este mundo non quedase delegada. Estamos ante un fracaso, desde o punto de vista isil-mandatario e a equidistancia. A rebeldía converteuse nunha cuestión de nenos, pero agora as nenas ponse as miñas tops satinados e compran cremas de anti-aging. Nós, pola contra, volvémonos á inocencia e atámonos o pelo de lazo, para que todo quede superficial.

O tempo da miña xeración é diferente: nunha época na que non pasa nada, quedamos calados. É irreal non ter preocupacións, é unha burbulla encerrada no corpo e que se rebenta cando pregunta “que facer”. Ao chegar a casa, non temos máis que cansarnos e tirámonos co café para que non poidamos asimilar o ritmo. E alí, si permitísese a fuxida, non nos espertariamos cun toque de nostalxia e non veriámola de negro sobre a noite.

Sacrifican a vontade (pensando que se lle chamou liberdade, en definitiva elección). É ao mozo ao que lle toca destruír o que hai, isto non pode ser así, quizá non sexa crer noutra cousa, por moi pouco intuitivo que sexa. Que facer? Alguén ten que preocuparse polo outro. Os que nos din que nos damos preferencia saben perfectamente que eu estou só no centro. Entendo que o problema estrutural non é o meu e involúcrome no cambio que atopo ao ser conflitivo.

Cando me vexo mergullado nunha caravana no autobús non sei si o meu veciño sabe que as manifestacións van pola estrada e que estas córtanse, que alguén as fai e que non se produce o atasco. Talvez outro se acorda dos vellos, dos chistes e da ausencia. Pola contra, nós sabemos que as cargas non son máis que mecanismos de dispersión para atrapar aos manifestantes e que é máis efectivo que sacar un bloque unido fuxindo. Uniunos algo máis grande que o noso tempo: quedaremos coa beleza que supón voltear isto.