Todos comían e bebían, parecían alegres, pero algún se movía inquieto entre o aperitivo e o aperitivo. Ía recibir o premio por segunda vez, pero era o primeiro que tiña nas súas mans. Estaba nervioso porque o monumento tiña que chegar á oficina, Foder. Os premios ARGIA non son festas de gran desfasamento. Tiña que chegar á oficina.
Nunha época, a lenda di que había esmorga, que se facía, pero ultimamente os máis novos de ARGIA están a asumir as responsabilidades da organización do día e, sen pretensións agresivas, non hai que pensar demasiado no que ocorre cando a organización da festa queda en mans de xente que xa ten unha idade: ou como moito péchanse dúas cervexas, a segunda ben pelexada, ou se desmontan as anteriores. Non fai falta dicir en que terminou todo. Ou se ocultou información a este cronista.
Enpin. Onde está o premio que recibiu o noso amigo hai uns anos? Porque non está na oficina e a oficina non tivo moitos cambios nos últimos anos. Todo segue igual. Patas para arriba. Pero de maneira similar. A recompensa estaba tamén patas para arriba, pero estaba na oficina. O único cambio que houbo é que un compañeiro de traballo deixou o seu traballo para pasar cinco anos autogestionados na biblioteca, coa pretensión de indagar de arriba abaixo as bases de datos de Bertsozale, Bertsozale, Xenpelar e o que sexa. Pero cada un ao seu. Iso é así. E do mesmo xeito que iso é así, o premio ARGIA tamén está no seu sitio.
Na sobremesa botou unha ojeada, polo si ou polo non, para convencerse de que este premio ARGIA ía saír polo menos do Palacio Atxega, e fichou cos ollos a posibles chourizos. Unha vez sentado, con todo, apareceu por alí un longo nariz. O que faltaba. Era os seus aniversarios. Vaia, vaia! E que, e explicar á voda civil de ARGIA, por casualidade? Ocorréuselle xantar en Atxega. Mira! Pois non.
O premio de ARGIA deste ano ten que gardalo ben. Non por perder a anterior, senón por ser os últimos premios do apreciado escultor Anton Mendizabal. O noso amigo tamén sabe: os premios servirán diñeiro en revenda. Anda con coidado. E coida os andeis das oficinas.
Aínda que as cousas cambian rápida e vivamente, hai cousas que non cambian: Un deles é a entrega dos Premios Argia. Iso é o que lle dixo a este cronista un xornalista foráneo que veu a por necesidade, e que ARGIA cambiou moito antes de comezar a entrega de premios. Facíao... [+]
Onintza Irureta Azkune participou na charla en nome do grupo de traballo de ARGIA:
"Unha dos miles de persoas que compoñen a comunidade de ARGIA díxonos recentemente que ás veces a LUZ é escura, que hai noticias duras que lle moven dentro. Que facemos un bo traballo, pero as... [+]