Con esta figura simplificador non hai ningunha intención de pór a realidade no punto medio. Todos os procesos transformadores están cheos de riscos, obstáculos e contradicións. Non pode ser doutra maneira. As contradicións teñen no seu seo dinamismo e movemento, son o motor do cambio. E o que se está desenvolvendo nos territorios venezolanos é iso: un proceso liberador que está nun desenvolvemento moi difícil, cos seus logros, as súas achegas, os seus erros, o seu contexto duro e a súa propia convicción.

A brigada da organización internacionalista Askapena permitiunos coñecer mellor a situación do proceso venezolano no verán de 2019, máis aló das informacións e análises que podemos atopar nos medios de comunicación (falamos de medios que tratan de analizar a realidade venezolana cunha obxectividade mínima, non de corporacións propagandísticas que utilizan a suposta información como ferramenta de guerra contra o proceso bolivariano). As relacións con numerosas institucións e persoas permitíronnos coñecer de cerca as consecuencias da ofensiva do imperialismo ianqui no pobo e achegarnos á complexidade do proceso. O obxectivo deste texto é ofrecer unha serie de pinceladas para entender mellor algúns aspectos crave da situación actual do pobo venezolano. Este texto articulado en capítulos reflectirá as consecuencias do ataque multiforme que sofre Venezuela, a resistencia e dignidade de amplos sectores, as prácticas e comportamentos herdados que enferman á sociedade venezolana, as contradicións no proceso, os desafíos aos que se enfronta esta grave situación ou as dificultades dos intentos de construír un sistema comunitario.

Ninguén dixo que ía ser fácil.

 

 

 

 

 

Bloqueo económico: desastre humanitario que queren crear pero non o conseguiron

Cando se menciona o bloqueo a Venezuela utilízanse moitas veces partidos macros: a imposibilidade de facer transaccións financeiras, o bloqueo dos activos económicos no estranxeiro, a dificultade ou a imposibilidade de investimentos exteriores, a intervención de empresas venezolanas en EEUU (como a filial de Sitgo do PDVSA)… O bloqueo imposto por Estados Unidos tivo un impacto moi importante na economía de Venezuela. Segundo un cálculo realizado polo Centro Estratéxico Latinoamericano de Geopolitica (CELAG), o bloqueo económico supuxo entre 2013 e 2017 perdas de entre 245.000 e 350.000 millóns de dólares, unha media de entre 8.400 e 12.100 dólares por venezolano. Calcúlase que a partir de 2013 o sector público venezolano non recibiu 19.000 millóns de dólares ao ano e, ao mesmo tempo, tivo un sobrecusto de 3.300 millóns en débeda externa, principalmente por curmá de risco. Nos últimos anos as perdas incrementáronse debido á intensificación das sancións económicas do Goberno de Trump. E é que, a partir de 2017, o Goberno de Estados Unidos adoptou 150 medidas coercitivas contra Venezuela en Estados Unidos.

En calquera caso, o aspecto económico é un compoñente dunha guerra híbrida. Unha guerra, si, unha guerra de medidas de todo tipo, na que o bloqueo económico e financeiro combínase con outros tipos de ataques: guerra diplomática para illar Venezuela a nivel internacional, guerra mediática para desvirtuar o chavismo e a realidade venezolana e xustificar unha intervención, guerra psicolóxica para levar á desesperación ao pobo venezolano e desenganchar a rúa, sabotaxes para dificultar máis a vida diaria, ataques paramilitares para as bases chavistas.

 

 

 

 

En Venezuela non hai un desastre humanitario, como nos queren facer ver desde os medios do sistema. De feito, en febreiro de 2019 o que se pensaba é que tentar pasar camións con "axuda humanitaria" por Colombia foi unha campaña de propaganda contra a Policía. Unha aspirina para a enfermidade que eles mesmos crearan.Con todo, a pesar de que o bloqueo non provocou a crise humanitaria, o pobo está a sufrir e sufrindo moito, segundo Interior. E hai que dicir que, si a crise non é máis grande, é grazas ao chavismo. Hai que recoñecer ao Goberno que fixo un gran esforzo para satisfacer as necesidades básicas da xente. Os CLAPs (Comités Locais de Reciclaxe e Produción) son o mellor exemplo. Aínda que as caixas CLAP teñen grandes problemas para chegar a certos lugares con frecuencia regular, fáiselles chegar a todas as familias a cantidade de comida (aceite, arroz, fariña de millo, legumes, ás veces latexes de curto voo...) para garantir un mínimo. En calquera caso, esta iniciativa non se librou da persecución do goberno de ÚSAOS. O secretario xeral de CLAP, Freddy Bernal, anunciou en maio de 2019 que 10 das 12 navieras que transportaban alimentos para CLAP a Venezuela foran sancionadas. Ademais, as dificultades nos pagos atrasan moito o proceso de compra de alimentos.

Por encima destes obstáculos, hai que engadir ao esforzo do goberno por asegurar os alimentos a loxística que ofrecen as estruturas do pobo organizado para levar a cabo estas iniciativas. Nos pobos e barrios este nivel de organización facilitou facer fronte a esta situación de excepción, analizando a situación nos mesmos pobos e barrios, realizando un traballo preventivo e levando a cabo programas sociais. Máis aló das críticas, o apoio popular que mantén o goberno de Maduro, a organización dos sectores chavistas e o nivel de conciencia dunha gran parte da poboación evitaron o que noutro país sería unha rebelión hai moito tempo. Un amplo sector do pobo venezolano está preparado para resistir e estase mostrando. Gran parte da poboación ten claro que o que están a defender é máis que o proceso transformador ou chavismo, é a soberanía do seu pobo.