Un amigo ao día seguinte pedindo impresión: que, que destacaría de onte? Un momento? Unha canción? E ti, pensativo, non podes dicir unha palabra, un golpe claro, máis que unha imaxe que che segue facendo eco na cabeza, tentas explicar que che deixou pequenos chispazos nas tripas. Cóncavos e abundantes. Pero a dicir unha canción, dis o Epílogo, cantado con Chapa, porque sempre queres esa forza. Dis esta última canción do último disco de Anari, non en balde, porque dalgunha maneira fixeches o percorrido de 21 anos de Anari en grao sumo recente todo o máis vello, un Epílogo (2016), e dOs teus antecedentes penais (2015) a Anari (1997), en sentido contrario ao que o propio músico elixiu para celebrar o premio Adarra.

Anari recibiu o premio de mans do alcalde de Donostia, Eneko Goia, e comezou o concerto coas palabras que abren o seu primeiro disco. É de noite, métome no coche, teño bágoas de choiva no parabrisas, e a lúa non me di onde, con quen che ve esta noite. Apareceu cos seus compañeiros actuais –Mikel Abrego en batería, Drake en baixo, Ander Mujika en guitarra e Mariano Furtado en teclado–, pero non só. Xa anunciara aos seus fans que convidara aos seus cómplices nos discos anteriores, e os primeiros en aparecer foron Xabi Strubell e Pello Ramírez. O público tranquilo nos bancos foise tecendo e cantando: O noso mundo, a esencia da Dor, Perdín o corazón, o Tempo… Petti e Mursego subiron ao seguinte lugar. Jon Oiartzun chegou a Jomes, e entre Anari e el tocaron Arrastak, guitarra e serra, unha das mellores ocasións para contarllo ao día seguinte á súa amiga. A continuación, os discos Zebra (2005), Ila izan (2009), Bidea eta denbora (2013) e máis cómplices: Borja Iglesias, Beñardo Goietxe, Karlos Osinaga Amorebieta, Ager Insunza. Unha familia na celebración, e o público preto deles, celebrando talvez o poder de voar a vida da música.

A Vitoria Eugenia estaba a lume de biqueira. O ambiente previo á entrada era, polo menos, posible para comentalo ao día seguinte co seu compañeiro. Á saída, a dicir todo, máis dun quedou con ganas de liberar máis o corpo, porque a Ana pareceulle que é máis disfrutable nos espazos que lle son máis seus. Era outra cousa, pero o grupo tamén o cumpriu. En lugar de meter as cancións polo pescozo, transformouse nun espazo para o padal.

Só e sen micro, na punta do escenario, tocou o junco á guitarra. A moza de Iparralde foi a encargada de traela o bis, e, como último agasallo, ofreceu ao público a súa nova canción Lagun izoztua de Joseba Sarrionandia, cuxos cómplices bailaban sobre o escenario. Deixando para vostede ao pequeno Suar, deulle ao seu amigo o desexo de seguir á beira desa familia, e unha necesidade de ir en busca dos que perdeu no seu día.