Unha barca escavada no medio do mar, e unha persoa no seu interior, no intento de recuperar a auga que está a entrar no barco cun cubo na man, inevitable ante a inmersión que se observa, nun intento desesperado de mantela en superficie. Esta imaxe reprodúcese no meu interior cando ante un problema determinado proponse unha solución que non vai ao núcleo. En particular, cando se propoñan solucións individuais a problemas estruturais.
“Poida que ninguén se fixe no buraco?”. É unha imaxe que reproducín con frecuencia no marco da crise ecolóxica. Porque, fronte á desmasa provocada polo modelo capitalista de produción e consumo, tamén se tende a centrar a atención nos individuos, para facerlles chegar unha serie de esixencias: consumo responsable, reciclaxe… Por suposto, tamén se nos suxire ducharnos na compañía. Ao seu lado, o cuestionamiento do modelo capitalista e a representación duns horizontes vivaces non é unha tendencia tan usual. E non o entendo mal, con isto non estou a dicir que arranxar certos costumes e loitar pola raíz do colapso que chegou sexa incompatible, que haxa que elixir un camiño ou outro. Pero como dicilo: compartir o coche non nos librará de caer no baleiro se non levamos estratexias e alternativas para superar o capitalismo. Si limitámonos aos cambios a nivel individual estariamos condenados a soñar.
“O ecoloxismo sen loitas de clase é a xardinaría”. Hai que lembrar as palabras de Mozo Mendes, militante brasileiro. Porque aínda que a crise ecolóxica é responsabilidade de todos, non é responsabilidade de todos, polo menos en parte, chegar a esta situación. Segundo o Fondo Mundial da Natureza (WFF), nos países occidentais a pegada ecolóxica por habitante é significativamente maior que nos países do Sur, e en cada país, segundo a clase social, non contaminan da mesma maneira uns e outros. Segundo o estudo realizado por Oxfam-Intermon, o 1% máis rico da poboación é responsable do 15% das emisións de carbono, e o 50% da poboación contamina o dobre que os máis pobres. Si esta minoría privilexiada tamén realizase esforzos eco-friendly, sicario… Pero os jet privados son privados por algo, non se deseñaron para ser compartidos. Pensar.
E así estamos. Mentres estamos a comprar alimentos a granel para deter o camiño á catástrofe total, Lufthansa pode realizar miles de voos sen pasaxeiros para non perder o seu horario de voo, por exemplo. Que, por encima de todo, non se interrompa o tráfico do capital nin a acumulación de beneficios minoritarios. Se algo cambia, pois, será porque a cuestión ecolóxica vai da man da loita anticapitalista. Polo demais, seguiremos separando metodicamente entre o orgánico e o rexeitamento, entre o papel e o plástico, pero é tan caprichosa a lóxica do capitalismo que en calquera momento pode desvirtuar todos os esforzos. Por exemplo, intereses imperialistas atacando tubos de gas de 1.200 quilómetros de lonxitude intermedios e emitindo miles de toneladas de metano á atmosfera, como fixo EE.UU. Non sei si a vostedes, pero a min quédame bastante cara cando volvo reciclar cando o Mar Báltico parece un jacuzzi de metano.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Vivimos nun contexto no que os discursos de odio antifeministas e racistas a nivel mundial están a aumentar gravemente. As narrativas de extrema dereita insérense en todo o mundo tanto polas
redes sociais como polas axendas políticas. O racismo e o antifeminismo... [+]
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
A supervivencia do eúscaro non é o único problema que os vascos xogamos na partida política, pero si, como elemento máis característico da euskaldunización, o que máis reflicte a nosa situación. Mostra moi ben o que non aparece tanto noutros ámbitos. En primeiro lugar,... [+]
Sabemos que a intelixencia artificial está a representar moitos campos no ser humano: confort, velocidade, eficiencia... Fixéronnos crer que o esforzo humano é un obstáculo nas necesidades de velocidade deste mundo capitalista. As agresións para reducir as nosas... [+]
Nas últimas semanas non foi posible para os que traballamos en arquitectura que o fenómeno climático de Valencia non se traduciu no noso discurso de traballo. Porque debemos pensar e deseñar a percorrido da auga en cubertas, sumidoiros, prazas e parques de edificios. Sabemos... [+]
A autoestima ás veces parece algo íntimo. Pero se a autoestima ten que ver coa imaxe que un ten de si mesmo, co valor que se dá a si mesmo, tamén terán que ver as decisións que poida tomar. Que valor ten alguén que non pode decidir? Entón pómonos a mirar á nosa nai. E... [+]
Os Sanmartines son moi coñecidos nos nosos caseríos, xa que é o momento de matar o porco. Con todo, moita xente non saberá que antes o día de San Martín marcaba o fin do ano agrícola. E iso non era ningunha bobada. De feito, a finais de ano había que pagar unha renda... [+]