Celebráronse doce sesións instantáneas da Cuadrilla 1.fasean. Dos 12 equipos participantes, 6 clasificáronse ás semifinais: os gañadores de cada liga e dous equipos por clasificación:

-Nome pentau bida (Aramaio), gañador da liga A

-Bertxilika (Vitoria), gañadora da liga B

-Beeeeertsolariak (Llanada), gañador da liga D

-Os outeiros de Katu (Vitoria), gañadora da liga E

-Errexala (Vitoria-Gasteiz) por 1ª clasificación

-Txandrio (Rioxa Alavesa) segundo clasificación 2ª

As tres semifinais formáronse da seguinte maneira:

-26 de febreiro, domingo, en Zabalarte de Salvatierra

Nome pentau bida (Aramaio) vs Bertxilika (Vitoria)

-4 de marzo, sábado, na Casa de Cultura de Labastida

Beeeeertsolariak (Llanada) vs Errexala (Vitoria-Gasteiz)

-12 de marzo, domingo, no Concello de Murgia

Outeiros do Gato (Vitoria) vs Txandrio (Rioxa Alavesa)

A crónica de cada sesión é a seguinte:

Periferias de Ibarra de Aramaio e Txandrios de Rioxa Alavesa / Sen Tratamento de Aramaio e Baixo Deba

Dobrete en Aramaio e nada para Aramaio.

A cociña mobilízase polo sete da tarde na asociación Zabola de Aramaio, os da escola de bertsolaris cortan as verduras e o chef oficial chega tarde (el dirá que non chegou tarde, o seu sobriño é doutra maneira de pensar). Colocando a xogo coma se ensaiarían, pero non. Aitor e Martin enchufan os micrófonos coma se soubesen, pero non. Todo estaba a piques de empezar.

A primeira sesión foi bonita, pronto, Txandrio vs. As Periferias de Ibarra. Os locais ofreceron o inicio da despedida a un membro do equipo de Txandrio, que non era alavés. Ugarte decatouse da súa guitarra, pero cando pediamos que seguise o ritmo perdiámonos todo o cristo. Menos mal que o señor Igoa cortou todo e puxo un pouco de orde no grupo. As estrelas máis brillantes da familia, as máis novas, Ane e Iraide, coidado con elas.

Os de Txandro despedíronse cunha canción que está a escoitar moito neste campionato, coa intención de dar royalties a Shakira. Pero cos efectos que trouxeron a base preparada desde A Rioxa, así pode empezar unha sesión! A vitoria trasladouse a Rioxa Alavesa nesta primeira sesión e a noite, do mesmo xeito que o viño, foi mellorando.

Unha boa cea, non temos por que meternos nos detalles, pero os vexetais estaban moi bos cos fungos rehidratados e rehidratados, cos patés de etapa e co nutrón de pito marinado en precario, preguntar a todos os que o repiten. Iso si, quizais se comentará o que non temos durante a cea (e antes e despois) achegáronse todas as cervexas e botellas de viño ás inmediacións do campión alavés.

Tras a cea comezou a segunda sesión Altube vs. Sen tratamento. Os de Aramaio acudiron aos clásicos coa canción Numayei e os de Altube tomaron a guitarra. Unha mención especial para os de Altube, porque só dous bertsolaris chegaron a Aramaio e andaron bastante plurienflados, o máis novo Abarrategui uniuse á cámara e ás coplas, porque en Aramaio somos xenerosos e pomos os nosos bertsolaris en aluguer para os que o necesitan. Tan xenerosos que os de Altube levaron a vitoria do programa.

Ah, lembra o fenómeno xeológico antes mencionado? Pois, como se estableceu ao redor de Peru Abarrategui un centro gravitatorio no que terminaban todos os viños e cervexas? Bo, digamos que as consecuencias do fenómeno deixaron bastante galácticas durante a sesión de bertsos. Pero, si non, a sesión foi ben, só o relator tivo que pedir tres veces a Perú que calase e os seus compañeiros fixeron un bo traballo. Que é o intercuadrillero si non se pode facer bertsos entre amigos?

Para terminar, sacarei unha pequena esixencia á praza, porque quizais hai un pouco de Aramaio a Oyón, pero tamén de Amurrio a Aramayor. Á fin e ao cabo, neste intercuadrillero todos somos parecidos, polo que todos os botes van á picota, todos somos fillos da rima e, por tanto, coidemos Álava como se merece.

Estribaciones do Gorbea e Bertxilika de Vitoria:

As medias noites de inverno son frías en Murgia, ao pé do Gorbea. Tres ou catro vitorianos

fai unha visita de fin de semana e compra pan e, si non, só cumpre coas fríos

rúas. Hoxe, con todo, á altura de Gaztetxe atópase un grupo de xente inesperada. Porta

alén espéralles o puré de cabaza e a carrillera de tenreira. Grupos non xuvenís de Gorbeialde

convida aos asistentes ao gaztetxe e, como non, ao grupo Bertxilika de Vitoria-Gasteiz. O seu

puntual na impuntualidad, a comida de bertsolaris comezou case ás dúas.

A tripa chea e o café na man comezaron a sesión de bertsos. O equipo de Gorbeialde sorpréndenos

co saúdo dos debuxos animados: “patrulla canina”, doraemon, Pipi Galtzaluze, Heidi

avó… a resposta de Bertxilika foi clara: o grupo de Gorbeialde é vello e en dúbida

han posto que iso é unha vantaxe. O corpo quéntase co seu baile, en Serapio

os versos deixáronnos claro que no seu momento hai que quentar os músculos, pero os grupos deixáronnos claro

lembra que quentar a voz pode ser máis interesante para os bertsos.

Tras os saúdos, cos temas de Olaz, Eukene e Manu comezan co zortziko maior.

Ao fío dun parque eólico que se prevé construír na zona do Gorbea, actuaron desde posicións opostas

a fondo. Para o zortziko menor, Maddi e Unai burlan de dous ex revolucionarios

O tema foi un coloquio con humor requintado.

Co catro pés actuaron Aitor e Samu, e ao final Hegi e Aitor. Encher o tres

teñen fragmentos de bertsos emitidos por grupos moi opostos. Tamén en puntos de resposta Aros e

Os serapios crearon versos facendo referencia ao pasado e ao futuro, en Armentia

enxalzando a canteira.

Para continuar co programa, os bertsolaris de Gorbeialde foron enviados ao faiado... e

Hegi, Aroa e Samu de Bertxilika abordan o tema do entroido con disfraces

exercicio por puntos. Volven aparecer no tablado tras unha espera demasiado longa

Ricardo, Serapio e Unai. Por último, acompañando ao trikitilari e ao pandero

cantan na copla por unha banda Serapio, Rikardo e Manu, e por outro Maddi, Eukene e Manu

A idade por outra. Ambos os grupos mantivéronse desde o humor, facendo referencia e na sesión

lembrando suceder ao longo do tempo.

Para terminar a sesión os xuíces Txomin, Patxi e Mikel xulgan o que hai que xulgar e a sentenza estréase

trouxéronnos. A sentenza viaxa “pa alá”, vitoria para o equipo convidado de Bertxilika e seguinte

Entregando o cartón para a fase. Con este belo programa pechamos o día e o Kuadrillategi

a esta fase, contenta de escoitar pasar e con ganas de escoitar o que virá.

Bertsolaris de Mendialdea e Errexala de Gasteiz

10 da mañá. O día comeza en Korres coa asistenta para preparar a comida. Ao longo da barra dantzan.Goizean, as tortillas de café, infusións e toma de enerxía de Txasko, os membros que faltaban do grupo autóctono definido como bertsolaris achéganse lentamente ao pobo. A unha hora aparecen as caras da competencia Errexala desde o corazón de Izki. Bo ambiente no aire, frío e sollío día para tomar voces de artistas afeccionados ao bertsolarismo. Banda sonora formada por varias cazuelas e aparellos na cociña do bar. Na rúa ven os nervios dos grupos disfrazados dun extenso sorriso. Tras un grolo sóbense a comer ao gaztetxe que queda encima do bar. Si as mesas están listas. Nesta ocasión son as voces das mulleres da Banda Indíxena as que reciben a comida e piden que os homes do mesmo grupo levanten o traseiro. Enfermos. Os homes moven o traseiro. Un bo cociñeiro e o seu fiel axudante sacan un excelente menú, ademais do sal que indica un hombrecillo. Con todo, come o mesmo. Un bertsolari dos grupos visitantes ha chegado tarde a comer, pero sumouse rapidamente ao ambiente no que estaba. Chegado o momento de degustar a sobremesa... Ummm... as sensacións que achega esta nova e descoñecida receita descárganse no padal...Unha vez tomada a súa xa coñecida Patxaran... chegou a hora da verdade. Os equipos baixan ao bar para o campionato. Dúas mulleres vestidas de traxe, entre tacóns inacabables e moños de boj, presentan o programa da liga. O primeiro protagonista é o grupo de presos, quentando un pouco máis o ambiente cos versos enviados desde Zaballa a Korres. A continuación, o mestre de cada grupo achégase ás súas tropas. Unha vez realizadas as presentacións, o grupo Errexala sérvese da salsa que tiña o pito guisado cando Heidi, Pedro, Clara, a señorita Rotenmeyer e o seu avó, coa súa ovella, ponse a bailar na despedida. Os bertsolaris, pola súa banda, utilizan a chaqueta do estilo poligonero para ofrecer o saúdo en rap. Aplausos en xeral. Entre Heidi e Chill mafia óuvese o primeiro choque de versos. Non hai cortes de lume entre os dous equipos competidores. O enfrontamento é evidente, as risas do público confírmano. Os preparadores fan o que poden para dar un pouco de graza á competencia que cheira. O técnico de son ofrécenos máis micrófonos. Os amores que terminan coa primavera, os veciños que se enfrontan aos eólicos, as revoltas e secuestros levados a cabo polos agricultores e gandeiros da zona, e a primeira asemblea de ocupación de Corres, van pasando o evento animado por dúas guitarras que tratan de seguir o ritmo dos seus participantes. Os xuíces fan xestos aos axentes. Tanto taquoneo como boj entre topes. Polo momento, aínda que haxa perigo, ninguén se desbaste. Vén o exercicio de cámara, os preparadores chámanlle do cárcere, aínda que o xuíz da institución dirixa a palabra cárcere, defendendo que se utiliza a cámara, os presentadores seguen a súa, non sabemos por que. O último escenario para os grupos de bertsolaris foi o da participación nun taller autogestionado de sexualidade a tres atencións do pobo. Alí e en versos, xogaron xogando cun fusta, unha picardía, un xogo erótico de cartas e un prato. Si tenro, descoñecemento dos artefactos dos mozos cantantes. Xoga a pleno rendemento e rapidamente a competencia termina no momento do cálculo. Ambos os grupos cantan un saúdo. É hora de saber quen é o gañador merecido. O xuíz dá o nome do grupo aos presentadores. Estes perden papeis. Ninguén sabe o nome do equipo gañador. A sorpresa, os rostros de preocupación entre os espectadores e... por fin atópano na mesa dos xuíces. O equipo gañador é... É real. Aplausos, txistus e gargalladas... sorriso nas caras de todos. E claro que non... aquí non se acaba o conto. Dúas guitarras continúan tocando, todos empezan a cantar e, no Txask-taberna, na montaña, a festa segue o seu camiño. A montaña non falla. Até a seguinte.