1. Metemos ao noso fillo no cochecito e saímos a dar unha volta para tomar un pouco de aire. Así, fronte ao bazar chinés da esquina, vin a dous nenos chineses de entre seis e dez anos xogando a fútbol cun balón. Eran, ao parecer, os fillos dun traballador do bazar. Alegreime desta escena, e pensei: “Algúns din que aínda que os nenos de hoxe son miles de xoguetes, non están contentos con vivir. Con todo, estes dous, como nós de pequenos, teñen un balón de plástico para ser felices”. De súpeto , un home achegouse a eles e insultoulles e gesticuló de maneira moi violenta. Ante a mirada de odio de Darcy, podíase ver a cara de medo e as bágoas do seu irmán pequeno. Aínda que os dous nenos correron ao interior do bazar, o home seguiulles maldicindo pola rúa. Mesmo cando se afastou, volveu a vista atrás e seguiu igual…

Non podía crer o que pasaba. A alegría, uns segundos antes, invadiume unha néboa de tristeza. A que se debía a súa conduta? A quen facían dano aqueles dous nenos que xogaban co balón? Cal era a súa culpa? Talvez sexan fillos de chineses? Os dous nenos só saíron ao exterior ao ver que o home se afastou un pouco. E outra vez deixeinos xogar co balón.

2º Proseguín o meu paseo, sen poder esquecer o que vira. Pasamos a ponte cara ao centro e, tras colocar o semáforo en verde, comezamos a pasar o paso de peóns xunto a unha muller que ía con tres nenos. De súpeto, un gran coche pasou a toda velocidade, case pisando á súa muller e aos seus fillos. O semáforo estaba en vermello para os coches. A miña muller e eu gritamos ao condutor, pero ningún dos que estaban ao meu ao redor dixo nada, fixen nada. Todos calaron, coma se nada ocorrería. O coche estivo a piques de matar a un adulto e a tres nenos.

Efectivamente, non era un coche calquera. Non era máis que un gran e brillante coche de luxo. A poucos metros de alí atopábase o que se quedou fóra do elegante hotel de cinco estrelas. Por dentro saíron dous homes con traxe e dúas mulleres cun vestido elegante, pasaron as chaves do coche ao empregado do hotel que lles esperaba e subiron pola alfombra da entrada, co pescozo ergueito, entre as miradas de admiración e envexa dos que lle rodeaban.

Odio aos fillos dos traballadores chineses. Homenaxe aos ricos que causaron a morte de case tres nenos. Algúns, sen facer nada malo, sempre no punto de mira. A outros, por máis fortes que sexan os seus actos, perdóaselles sempre e todo.

Pode haber moitos temas complexos detrás de toda esta actitude (dereitos laborais, inmigración, integración, prexuízos, medo ao diferente…), de punta e de bordo, pero está claro que algo estamos a facer mal. A miúdo escoito comentarios contra os que traballan e traballan a maioría das horas do día para gañarse a vida, xa que son de orixe árabe ou asiático. Con todo, ouzo moitas menos críticas a dirixentes de partidos de dereita repletos de corrupción ou a asociacións empresariais que loitan contra os dereitos dos traballadores.

Quérennos vender que a clase traballadora, o proletariado, a sociedade por clases… son cousas insignificantes do pasado remoto. As reivindicacións caducadas son teorías fracasadas. Que hoxe en día non hai clase social, ou si haino, que todos somos de clase media. Non lles creo. Cada vez é máis grande e evidente a brecha entre os poderosos e os demais. O futuro do 99% segue sendo decidido polo 1%. Non hai máis que mirar ao seu ao redor: as precarias condicións de traballo, as terribles cantidades de mortos no traballo, o atraso da idade de xubilación, as expropiacións de vivendas… Son tamén responsables e culpables os traballadores dos Txinois ou os paquistanís? De verdade?

Enfrontar á clase traballadora. Esa é a estratexia dese 1% para manter o seu inxusto luxo, os seus privilexios e o seu poder. Non é unha táctica nova, pero diría que está a ter éxito. Porque ás veces penso que a nosa tamén é unha sociedade cada vez máis racista, xenófoba e de dereitas. O máis fácil é loitar contra quen están aínda máis pisados que nós. Pero iso non vai solucionar nada, porque eles non son os responsables dos nosos problemas.

Quizá o primeiro paso para empezar a construír unha sociedade de futuro baseada na igualdade, a xustiza, a paz e o benestar para todos e todas é quitar o po aos libros do pasado e tomar conciencia de clase.

“Non hai democracia posible nunha sociedade baseada nas
clases”. Jesús Ibáñez (Ao contraxeito).