O obxectivo destas reivindicacións é acabar coa pobreza como consecuencia dos recortes no sistema de xubilación da última década. Co risco de caer en simplicidades, as reivindicacións básicas do movemento de pensionistas pódense reducir a: nin unha curmá de xubilación por baixo de 1.080 €, a defensa do sistema público de pensións, a actualización anual de todas as pensións en base ao IPC e a eliminación do factor de sustentabilidade.

Ao Goberno Vasco sempre lle gustaron as Entidades de Previsión Social Voluntaria (EPSV). Ante estas peticións, o Goberno Vasco, presidido polo PNV, propuxo como solución ao problema das pensións a generalización dos plans de pensións privados. Outro dos dirixentes do PNV, neste caso Unai Rementeria, reivindicou a súa posición a favor da ampliación das EPSV, a través de destinar unha parte dos soldos dos asalariados, concretamente o 6%, a complementar as pensións públicas. Finalmente, o PNV trasladou esta proposta ao Pacto de Toledo, un ámbito no que tivo unha boa acollida.

Con todo, esta actitude do PNV e do Goberno Vasco non é nova, xa que as EPSV foron reguladas por primeira vez en 1983. Desde entón, a Comunidade Autónoma Vasca acumula 24.700 millóns de euros (o 33,7% do IPC, mentres que no Estado español non alcanza o 9,5% do IPC). Desde entón, os modelos de EPSV relacionados co emprego puxéronse en marcha e despregado en sectores tan importantes como: Elkarkidetza (para traballadores municipais e forais), Itzarri (para funcionarios do Goberno Vasco) ou Geroa (inicialmente aplicábaselles o convenio do metal de Gipuzkoa para traballadores e traballadoras e posteriormente estendeuse a moitos grandes convenios provinciais de Gipuzkoa)

A pesar destes datos, está claro que, tras 35 anos de andaina, esta alternativa non resolveu o problema da dualización das pensións. A quen explican as EPSV como a solución ao problema, esquéceselles que este modelo só beneficia a persoas con salarios altos.Non hai máis que ver que só o 25% das persoas con ingresos inferiores a 30.000 € abren unha EPSV fronte ao 63% das que declaran maiores ingresos.

Así mesmo, esquéceselles que case o 60% das EPSV son de modelo individual, é dicir, non relacionadas co emprego. Na maioría dos casos, atraídos polas condicións vantaxosas ou políticas fiscais preferentes dos bancos pola concesión dun préstamo hipotecario. Con estes datos, a pregunta sería si non fose igual que as EPSV beneficiáronse dos impostos fiscais beneficiosos que teñen ou que os bancos e caixas non premiasen a apertura dunha EPSV no momento de realizar unha hipoteca.

Non podemos esquecer que os principais beneficiarios destes produtos financeiros son as entidades bancarias e aseguradoras. Hai que destacar que só o 16% dese diñeiro invístese na CAPV, o resto destínase ao mercado financeiro e especulativo sen ningún control ético.

Hai outras alternativas. ESK sempre mantivo unha actitude contraria ás EPSV relacionadas co emprego. No seu día opuxémonos a Elkarkidetza, Itzarri ou Geroa, porque entón xa viamos a favor dos plans de pensións privados que non tiñan nada que ver. Mentres algúns sindicatos tentaban estar nos consellos de administración, ESK presentou unha demanda para que as achegas das EPSV considerásense un soldo diferido, desgraciadamente os tribunais non nos deron a razón. É o momento de que todos os sindicatos reflexionen e abandonen os consellos de administración para acabar dunha vez coa legitimación tácita das EPSV.

ESK considera que as pensións complementarias privadas son un ataque contra o modelo de pensións públicas, xa que o seu único obxectivo é crear un muro de contención para seguir recortando o modelo de pensións públicas. Así mesmo, dado que as EPSV non son globais, sempre premiarán ás capas máis ricas da sociedade, xerando máis discriminación e pobreza.

É fundamental garantir un sistema público, universal e digno de pensións. E iso está en mans das nosas autoridades. Trátase dunha cuestión de vontade política. Do mesmo xeito que no seu día levaron a cabo as políticas fiscais que premian a creación de EPSV (por tanto, as capas máis ricas da sociedade), poden pór en marcha políticas fiscais que permitan un maior e mellor repartición da riqueza, á vez que se poden establecer medidas orzamentarias que garantan unhas pensións públicas dignas. Nunca houbo tanta riqueza como agora, o problema non é que non haxa diñeiro, senón que hai unha repartición.

Así mesmo, é necesario acabar coas medidas que promoven menores ingresos na cotización á Seguridade Social, como son as bonificacións empresariais e as tarifas planas, así como suprimir os límites na cotización dos salarios máis altos.

O outro aspecto que hai que abordar para garantir o espazo público é o laboral, xa que garantir as pensións do futuro será difícil coas cotizacións do actual modelo laboral.É urxente acabar coa precariedade e a temporalidade actuais que caracterizan as relacións laborais e, arrebatando a reivindicación ao movemento de pensionistas, esixir un SMI de 1.200 € que xere suficiente cotización para soster o sistema público.

Todo iso permitirá garantir un sistema público e universal de pensións dignas e non obrigará a utilizar alternativas que premien aos sectores máis ricos da sociedade.

Iratxe Álvarez Reoyo

Sergio Ortega Pérez

Miembros do Comité Nacional de RSC