Ópera 'Tristan und Isolde'

Orquestra Sinfónica de Bilbao. Dirección: Erik Nielsen.
Coro de Ópera de Bilbao. Dirección: Boris Dujin.
Dirección de escena: Allex Aguilera.
Solistas: Deus meu! Nicholls, G. Hughes Jones, M. Mímica, E. Silins, C. Daza, D. Barcellona, J. Cabrero e G. Mungia.
Cando: 18 de xaneiro.
Onde: Palacio Euskalduna de Bilbao.
---------------------------------------------

De cando en vez agradécese un bo Wagner que, coa súa densidade e a súa harmonía, pon aos pelos de punta, mesmo co seu drama. Este universo wagneriano, aínda que non ofreza un pracer tan sinxelo e livián como o bel canto italiano, déixanos pegados ao asento envoltos nun ambiente denso e lúgubre que nos fará reflexionar.A
ABAO deunos a oportunidade de gozar de todo iso á altura do que quizá non quixésemos, pero o público gozouno, iso seguro.

Tristan und Isolde é unha ópera longa, como todos os demais de Wagner. Apenas ten acción, e ten grandes monólogos dos protagonistas, que nos envolven nas súas tráxicas paixóns. A verdade é que o feitizo e o feitizo que fai esta ópera é moi grande, é a música mesma, a célula que Wagner distribúe por toda a obra, que actúa como elemento subliminar, e que nos provoca ese frisson cando percibimos. É máxico.

Pero isto é unha ópera. O espectáculo máis completo. E o que nos ofreceu a ABAO non tiña todos os elementos. Nesta ópera a acción é moi implícita, pero ese acto oculto, que non salgue directamente, ten que ser explicado ao público de maneira máis clara. É dicir, hai que ter unha dirección escénica axeitada para non pensar que estamos nunha versión de concerto. E parecía selo por uns instantes.

Os cantantes foron hieráticos, pouco expresivos e pouco mobilizados. Tampouco axudaba a escenografía: unha tarima e moitas proxeccións. Moitas imaxes superpuestas, ambiente kukukuótico, imaxes creadas por intelixencia artificial... Pero eu agradezo un escenario ben montado que me axudará a fantasear coa acción que provoca todas esas emocións que Wagner pon ante nós.

Estudemos o aspecto musical. Aínda que no rol de Isolde non puidemos gozar da soprano Oksana Dyka –estaba enferma–, a británica Rachel Nicholls interpretou ao heroe dunha maneira fácil, forte e coa aura especial que debe ter este personaxe. Ademais, deixou escapar unha voz clara e segura. Demostrou ser un gran intérprete wagneriano. Gwyn Hughes Jones, pola súa banda, fixo unha Tristan lenta, pero tamén tivo unha interpretación eficaz e superou con facilidade as dificultades do papel.

O resto dos solistas tamén tiveron unha falta de movemento, pero iso non se lles pode achacar, porque é un problema da dirección escénica. Con todo, foi inventada por vogais. As interpretacións máis destacadas foron as seguintes: O de Mímica Marco, no papel do rei Marke, cheo de profundidade; o da mezzona Daniela Barcellona, brillante pola súa voz e, ademais, foi o máis convincente pola súa faceta de actriz; e o do tenor Carlos Daza, no papel de Melot, ben timbrado.

Cabe destacar, sen dúbida, a interpretación da Bilbao Orkestra Sinfonikoa, baixo a dirección de Erik Nielsen, que gozamos do primeiro famoso acorde Tristan cunha lectura fantástica da partitura chea de matices. Solista de oboe, marabilloso.