Do mesmo xeito que nos grandes campionatos de ciclismo, os fugitivos decidiron manter as súas forzas e deixar de saír en pleno ataque ante a cámara. Viron o cartel de bordo da estrada, o número de quilómetros que faltan para chegar á meta, cantos días para as eleccións –bastante difusa, Urkullu non determinou a data–. Veno bastante lonxe e entran no pelotón. As forzas danse por substitucións en primeira liña. Pero vanse a esgotar porque para as substitucións non hai máis candidatos. Ninguén é capaz de unirse á competencia entre o PNV e EH Bildu. O PSE-EE quere chegar a el, pero vén un pouco canso porque desde o outono está a pedalear e dando e non pode atopar sitio cómodo. Un pouco máis tarde, o PP, xogando a súa propia competición. En lugar de correr, está na Volta a España. E, aínda máis atrás e un pouco descartado, varios ciclistas que formaban parte do equipo e que xa teñen diferentes camisolas. Discútese a distribución das últimas botellas de auga, isotónicas, comestibles e plátanos. Comentarios desde o sofá de casa: “O pastel a repartir é demasiado pequeno para tantos restaurantes” e “chegará moi ben para todos”.

A semana pasada habemos visto ás dúas zonas que van a substitucións na cabeza do pelotón baixando da bicicleta. A xente é despedida no anfiteatro. Din que son profesionais, que saben competir honestamente e, por tanto, tamén saben perder. Mostraron respecto e respecto pola competencia. E que non son dous extremos, nin tan puntas, senón capaces de traballar xuntos. Isto dio especialmente un, pero o demostraron a última semana; na Cámara do Parlamento Vasco, dous concursantes que están sumidos no win or win deron un abrazo. Pero o abrazo tamén representou un acordo para contrarrestar a velocidade da competencia. Faltan longas semanas para as eleccións, e nesa marcha esgotarían todas as forzas, as súas e as de todos, para chegar á cima.

Ver a Mikel Otero e a Arantxa Tapia agarrándose do brazo e dando dous bicos, sorrindo, foi unha foto bastante significativa despois de pasar os últimos catro anos. Plan Territorial Sectorial –aínda incompleto, porcino–, Lei Tapia, capítulos mil oito da incineradora de Zubieta, vertedoiro de Zaldibar... Con todo, como xa estaba anunciado, no momento da votación tamén se chegou a un acordo na Lei de Cambio Climático PNV, PSE-EE e EH Bildu. Pero, como é habitual, Otero fixo matices: “Sen a nosa emenda a lei era mala, agora non é a mellor, pero a melloramos”.

(ética) e estética

En apenas tres metros cadrados, nacionalistas, soberanistas e socialistas. Un traxe sen gravata –isto era en nome do cambio climático, non?–, corbatido polo parlamentario nacionalista, e unha camisa lisa e elegante polo soberanista, para vestirse ordenadamente nunha comida casual. O plano do fotógrafo parlamentario mostra a súa elegancia.

A precampaña tamén está a bailar entre a elegancia e a modernidade. EH Bildu realizou un acto de motivación na Tabakalera de Donostia. Asentos nun círculo, en forma de latexa-night case escuros, con luces azamboadas de baixo ton e potencia marcando a zona e colocando todos os focos cara ao centro para iluminar ben á persoa importante que vai estar de pé. Así o presentou Pello Otxandiano, metendo a camisa branca no interior, e cunhas lentes negras de pasta que non retirou desde a súa presentación á presidencia. En Donostia, onde se realizan a maioría das presentacións de libros en eúscaro, normalmente no espazo clásico da antiga casa consistorial.

Os novos tempos da estética atravesan –tamén– a política, e EH Bildu falou neste acto de desenvolver unha estética propia. A serie de Cristóbal Balenciaga, realizada polos Moriáricos, chegoulles como unha referencia cultural contemporánea, actriz e vasca. Aproveitaron unha pasaxe desta serie para traelo á política vasca: “Distinguir que a nosa política, as máis cegas, é a nosa”. Obxectivo. Abrir un debate profundo sobre o futuro, en palabras dos soberanistas, o noso modelo de política. Diso falaba Otxandiano. Di que ten “misión”.

Sacar un libro é a forma de pedir que a man se levante e interrómpase. Os debates profundos deberían ser necesariamente pausados. E, por suposto, o longo fin de semana de entroido tamén esixe unha pausa para disfrazarse, saír cos amigos, etc. Vimos disfrazado de Freddie Mercury ao candidato do PNV, Imanol Pradales, cos seus amigos, nas festas de Portugalete. “O Entroido aproveitounos para liberalos”, titulou Deia coa súa foto en grande. O propio Pradales subiu as fotos ás súas redes sociais, e non é tan habitual, e xerou certa sorpresa ao ver a un candidato do PNV vestido cun chupa rockeiro. Pero Pradales, até agora tan descoñecido, está a demostrar que pertence a outra forma e estética de actuar. Visualizalo no vídeo que aínda ten establecido nas súas redes. “Chamádeme a Imanol”. Jímenez Losantos tamén aparecía no vídeo dicindo calquera cousa que non fose “Pradales”, tentando pronunciar o apelido.

Novos tempos, nova forza segundo o PNV. “A forza para o cambio”, reivindicou Ortuzar no artigo de opinión publicado no grupo Noticias. O PNV fixo súa o termo de cambio por moitos cambios nas candidaturas. Todos están a cambiar polo menos. Polo menos aparentemente.

[Cada luns, e ata que pasen as eleccións do Parlamento de Gasteiz, ARGIA publicará as crónicas da semana política]