EN DÉBEDA

Texto e dirección: Agurtzane Intxaurraga
Intérpretes: Miren Gaztañaga, Iñake I

----------------------------------------

Á flor que está a buscar a súa propia luz, o estar agarrado ás súas raíces dálle sombra. Ten moitas cores e non só branco e negro. Por iso correspóndelle traballar a terra antes de sementala para que brille tanto no subsolo como na superficie. Non somos de plástico.

Unha muller interpretada por Miren Gaztañaga é a protagonista principal da obra Zorretan. Preséntase desde o principio que a relación coa nai sempre condiciona e segue desestabilizando: nerviosa, confusa e chea de emocións profundas. A súa parella móstrase honrada por detrás, sempre con respecto e agarimo, pero con ela toma unha decisión non contada: convidar á nai a vivir na súa casa. Ese será o conflito do drama, aí empezará o terremoto: si as relacións parentales afectan as relacións futuras, e iso custoume entendelo, e si construín o meu propio, e a miña nai dicíame que me puña a saia, e si, como os topos, quixese meterme debaixo da terra, e teño ganas de espir á parella, e si corre o risco de irme para vivir só....

Si é así, como presentalo ao mundo? O traballo presenta unha gran variedade de situacións cómicas para falar desta complexidade de relacións: absurdas e surrealistas, sinxelas e profundas. É un traballo cheo de símbolos e imaxes, cheo de poesía. En cada esquina hai algo que está a suceder constantemente e o xesto máis pequeno ten o seu significado. Busca contrastes, á súa vez, até chegar a todas as emocións do público, até o punto de pellizcarse, é tan tenro como doloroso.

En canto ao estilo, o director tomou unhas decisións moi boas. Desde o teatro clásico aos elementos totalmente fráxiles: tirar a area no solo, os teléfonos colgando, as caixas buxán, a escenografía móbil, os pixamas… A presenza da nai que está en todas partes e a dicotomía de estar e de non estar tamén pode ser unha das claves. Ademais, ten a capacidade de situar unha historia supostamente cronolóxica no presente, no pasado e no futuro. Non é fácil, ademais, escoller un trío para o drama ou para o teatro, que é o máis habitual, e traer un punto de vista progresista. Que os nós que xera a trenza sexan diferentes e que se dea un novo sentido ao coidado, sobre todo, que se dea tanta importancia ao desenvolvemento persoal e ao autocuidado do protagonista; que as luces e as sombras aparezan sen complexos e que non haxa ningunha pena. Presenta á vez a crueza e a beleza da vida, a debilidade e o valor, a insignificancia e a integridade. E débedas. Que a eses que poden ser tan pesados non se lles pode asociar o amor. Demostrar que o camiño para ter unha flor natural está cheo de espiñas, pero que son necesarias para que non che durmas.

Si o era e non o era, aos que fallei algunha vez, para que non volva suceder e para os seguintes non esperedes nada de min.