Os pais de EKAI afirmaron no documental que a expectativa dun tratamento hormonal que nunca chegou influíu na súa morte, así como a necesidade de que estes tratamentos se tramitasen antes. O meu pai teno claro: “Ser trans non é unha enfermidade mental, é necesario despatologizar”. A directora Arantza Ibarra destacou o descoñecemento que aínda existe na sociedade: “A xente mestura o transformismo, o travestismo, o transgénero, a transexualidad. A xente sempre está a pensar nos xenitais e deberiamos pensar máis nos sentimentos das persoas”.

O ano pasado estreouse no festival Zinegoak de Bilbao, e xa realizou unha frutífera traxectoria en festivais e festivais de todo o mundo. Entre outros, Zinegoak recibiu o premio do seu público e o de mellor documental no festival Eurasia de Kazajistán. Este último italiano engadiuse a Palmarés.

A loita perdida por toda a sociedade

A Asociación Chrysallis EH Elkartea informou da noticia: a nai do mozo atopou o cadáver do seu fillo morto o 15 de febreiro de 2018. Chrysallis chegou á conclusión de que a loita que Ekai afronta a diario foi demasiado para unha adolescente, unha loita perdida por toda a sociedade. Nos próximos días, realizáronse numerosas concentracións en Euskal Herria en solidariedade con Ekai Lersundi e en denuncia da transfobia (na imaxe, celebrada en Ondarroa).