O que marcou o fito antes da pandemia foi Berri Txarrak, quen colapsou a web coas entradas para o último concerto con mil meses de antelación. Na era da pandemia, logo multiplicouse a moda de coller os cartóns online, e a de facer cola durante horas non se ve en ningún sitio. No caso dos tickets de fútbol, quizais si, os afeccionados ao fútbol saberán si os fanáticos dalgún recuncho do mundo seguen acampando. Non é un mal plan en si mesmo. Será o único lugar onde máis de vinte persoas estean a ocupar o espazo público durante horas e a autoridade autoríceo. Nestas situacións, ademais, nunca faltaría un coitelo para cortar o fuet e o pan –si, ese coitelo que dá a escusa de que vas armado noutra situación e non de que empanemos de calquera xeito–. E seguro que tampouco faltará cervexa, e aínda que non a houbese, é suficiente tempo para ir comprar. A quen vaia comprar cervexa para todos non se lles quitará o sitio.

Pero a verdadeira batalla está en espera analóxica. E como son as cousas: de pernoctaciones, nacionalistas. Non sabemos si compartiron a comida cos soberanistas, contaron todo o que tiñan para contarse... pero seguro que pasaron frío. Á mañá seguinte tiñan un rostro bastante triste –quen quere ver a foto sabe en que medio de comunicación consultar; a dúbida é si é posible publicar esa fotografía segundo os códigos deontolóxicos xornalísticos–.

Trátase de que un mozo do PNV –saiba si é militante, que soña con vivir algunha vez do partido, ou en que situación estaba asalariado, co contrato “obra” ou–, 48 horas (!) pasou polo portal do Tribunal de Xustiza de Vitoria até as 9:00 horas do mércores. Entón abríase o prazo de presentación de partidos ás eleccións. As papeletas colócanse nas mesas electorais por orde de inscrición e na forma de votar por correo chegan a casa pola orde apuntada. A fila fixérona nacionalistas e soberanistas, e salvo en Gipuzkoa, nos outros dous territorios históricos predominaron os nacionalistas. Os medios de comunicación contaron con sorpresa o feito de facer cola durante tantas horas, pero insistiron en que este detalle inflúe máis do que os partidos esperaban á hora de elixir o voto, non é unha bobada.

A través dos medios anteriormente citados indirectamente puidemos constatar que o PNV bateu todas as marcas con 48 horas de espera, por exemplo para as eleccións municipais e forais, só 17 horas (!) porque os pasou–. Pois ben, un usuario das redes sociais, respondendo a unha noticia con fotos, comentou “felicidades PNV”. Quizais sería máis correcto dicir “bejondeiala, esa traballadora do PNV”. E, por suposto, tamén a EH Bildu e a todos os que pasaron a noite facendo cola.

De momento a campaña política está bastante tranquila, non profundaron moito nas promesas dos programas políticos. Trabállase a imaxe e a marca, preparando o terreo, dando a coñecer aos candidatos. Pero xa publicaron unha imaxe que non esperaban, da cola exterior dos tribunais. No xornal Berria puidemos ler unha bonita reportaxe sobre a imaxe e a comunicación política, realizado pola xornalista Irati Egibar Izeta. Fala un pouco de vestiario, da “imaxe de transparencia” que din comunicar as camisas brancas estreitas, da escenografía da campaña... É curioso: os dous candidatos principais utilizan a palabra novo ou cambio, pero fan vellas contas para pasar a campada facendo cola de noite. “Viven noutro mundo”, quizais sexa a frase máis sobresaliente para describir a súa aparencia. A profesionalización do electoralismo, tamén.