A precariedade que xera a temporalidade e as substitucións nos centros de traballo foi e segue sendo unha secuela importante do sistema legal laboral, tanto nas empresas públicas como nas privadas. Miles de traballadores sofren esta situación nas súas propias carnes. Catro de cada dez empregos do sector público son temporais, sobre todo en educación e sanidade. Xa é hora de que, a través da lexislación e sobre todo da práctica, esa precariedade déixese dunha vez nos centros de traballo.

Nestes días tomáronse dúas decisións importantes nesta dirección. Un en Araba, Bizkaia e Gipuzkoa: sindicatos e patronal decidiron incorporar aos distribuidores –os chamados raiders– que traballan para plataformas dixitais no Acordo Marco de Hostalaría da CAPV. Agora, ese acordo ten que ser trasladado aos convenios colectivos de cada territorio. Sería moi bonito poder facer o mesmo en Navarra.

O outro no Estado español: Unha sentenza europea ha condenado á xustiza española a converter en indefinidos non fixos ao persoal da administración pública que leva máis de tres anos facendo substitucións e advertiu de que non poderá seguir traballando. Aínda que o caso non se centra no tema, a sentenza afectará a miles de traballadores do sector público, uns 150.000 en Hego Euskal Herria.

Agora hai que respectar esas decisións e acelerar os procesos para que se implanten canto antes. A maior parte da responsabilidade recae nas administracións públicas do Estado español e do País Vasco, que deberían ser o modelo para manter un emprego digno e estable nas súas empresas, en lugar de alimentar a precariedade e a temporalidade. Porque non podemos esquecer unha cousa: estes acordos conseguíronse grazas á longa e dura loita dos traballadores.