Que valoración fixestes?

A valoración do sábado foi moi positiva. Aínda non nos sentamos a facer unha valoración tranquila, pero a impresión é que cumprimos os obxectivos. A xente saíu moi contenta. Xuntámonos ao redor de 500 persoas en Llodio (Álava). O obxectivo dos encontros deste ano era facer algo diferente aos anteriores encontros, facer un exercicio especulativo, para que a xente saíse con ilusión, con ideas novas. Queriamos reavivar a ilusión a través doutra forma de pensar ou dun exercicio.

Porque era a lectura, que ultimamente temos sensacións de desorientación, medo e medo, que ante o panorama que temos é difícil actuar con ilusión. Aproveitamos o día para iso.

Quedámonos moi contentos coa mesa redonda da mañá. [Mirene Begiristain, Txefi Roco, Jule Goikoetxea e Amaia Pérez Orozco]. Cada un falou das súas propias vivencias e coñecementos e extraéronse moitas claves. A xente quedou con eles.

O exercicio da tarde, para moitas persoas, foi moi diferente. Era un exercicio especulativo: imaxinemos Euskal Herria en 2054. A cada un tocoulle reflexionar sobre unha dimensión, reflexionar sobre un tema concreto. Moitas veces, cando pensamos no futuro, quedamos en cousas máis xerais: no futuro poderemos ter unha vida máis comunitaria, teremos a todas as institucións públicas… Pero o exercicio non foi así. As preguntas eran as seguintes: Que será no día a día? Como se vai a organizar a sociedade? Como nos organizamos? Foi un exercicio de aterrar as ideas xerais. Saíron cousas moi divertidas.

Mencionou vostede ilusionar? O movemento está abatido?

É difícil falar de movemento en xeral. Na sociedade existen esas sensacións [desorientación, medo, medo...]. O movemento feminista tamén vive nese contexto e esas sensacións chegan ao movemento. Hai dous anos, nos encontros de Oñati dixemos que a pandemia deixou moi debilitado ao movemento feminista e tamén a moitos movementos populares. Con todo, é certo que en dous anos tivo unha tendencia á alza. Seguramente aínda falta para que o movemento estea nos seus momentos máis fortes, pero aos poucos imos crecendo. Hai un ano fixemos unha folga feminista xeneral, e unha folga así non salgue adiante si non hai un movemento forte.

Pode explicar máis o exercicio especulativo?

No exercicio tívose en conta que a pesar de que a utopía está lonxe [realizaron un exercicio de face ao ano 2054], necesitamos unha transición feminista, e tamén debemos deseñar ese camiño para poder chegar aos poucos ao obxectivo. Dixemos: En 2054 non conseguiremos materializar todas esas “pedradas” que se propuxeron o sábado, pero hai vinte anos tamén pensabamos algunhas cousas para cambiar a situación actual, e conseguimos algunhas e outro non. Vinte anos atrás, seguro que fixemos cambios en moitas cousas grazas ao movemento feminista. Canto máis saian das propostas do sábado, mellor. É necesario pensar nas utopías máximas para poder trazar os camiños para chegar a elas.

O exercicio serviunos para facer pensar á xente, e si estás a pensar xa vénche a ilusión e as ganas. Ou polo menos impaciencia.