Compañía de teatro
Barsanti na rúa Vermella
Actores: Juanjo Otero, Aritza Rodriguez e Pako Revoltas
Zuzendaria: Pako Revoltas
Non: O 9 de xullo na Praza de Armas de Hondarribia.

----------------------------------------------------

Esta obra foi creada pola compañía teatral Barsanti coa intención de ocupar a rúa. Pódese interpretar que o título fai referencia ao teatro de rúa, ademais de expresar a consecuencia do tema que trata a obra, o desafiuzamento. Nun ou outro caso, necesariamente na rúa.

Non é axeitado para os teatros, como xa se mencionou, porque é visible expresamente na rúa, e iso é o que quixeron subliñar na charla posterior aos aplausos e despedidas. Con esta obra conseguiron ser finalistas nos premios Max ao mellor teatro de rúa coa súa versión en castelán, así como unha mención especial na Feira do Humor 2018 de Leioa. Mantendo este xénero tan pouco habitual en Euskal Herria, creáronse posteriormente dúas obras máis.

Begoña e Mariño trasladáronse a esta vivenda en recentemente casados fai 40 anos. Agora están obrigados a abandonar a casa, xa que o banco lles fixo chegar a orde de desafiuzamento. A policía está na porta e cada un resístese á súa maneira. Mariño non ten intención de abandonar a casa e Begoña quere ocupar todo o interior para non deixar nada ao banco.

Paréceme un tema moi actual, social, de crítica e transformación, e de adaptación á linguaxe do teatro de rúa. Utilizan a casa e o balcón como escenario, o que enriquece o traballo facéndoo máis realista e vistoso. A altura que utilizan dá moito xogo e os elementos que utilizan para iso, que seleccionaron perfectamente os aparellos eléctricos da cociña. Vese desde calquera posición do público e iso é unha decisión moi intelixente.

Por tanto, á rúa adaptáronse perfectamente. Utilizaron o humor, moitos elementos e espazos, personaxes peculiares… Conquistar un campo no que poden haber moitos estímulos non é fácil e por iso crearon estímulos propios na obra sen deixar marxe para mirar ao exterior. Do mesmo xeito, a relación co público é imprescindible e tamén se utilizou ao seu favor tratándoo como personaxes activos. O espectador é un manifestante, un activista a favor de Mariño e Begoña, que se achega a parar o desafiuzamento. Fomentan a participación do público e convértena en parte do problema e en cómplices. Volven axuntar os obxectivos do teatro de rúa e a crítica social.

A obra ten ingredientes para unha boa receita. En calquera caso, teño a sensación para comer cru. Cando o tema non é a base nin o obxectivo, só a escusa e o fío perden sabor. Nun momento determinado refírese a que o seu fillo levou ao desafiuzamento as débedas deixadas, o que leva ao espectador a rirse. Comparto a oportunidade do humor, pero isto non exclúe a responsabilidade de utilizar o tema só como contexto e de difuminar o problema. Desvía o problema da vivenda e descarta o dereito de todas as persoas a ser refuxiadas. Da mesma maneira, a nostalxia e o amor adquiren unha gran forza e, a pesar da súa importancia, vólvenos a afastar do problema coma se o aprecio mutuo superase todo. Quizais temos obxectivos diferentes.