Chupacabra é o debut na longametraxe de Grigory Kolomytseven. A película conta a historia dun neno que ten medo ao futuro e que vive nunha gran frustración coa súa contorna. O seu pai nin sequera quere vela, a súa nai quere levala a un orfanato e está a sacar o seu amor platónico co mozo máis vanidoso do pobo. Entre eles, coñecerá a un can solitario que decide que é un personaxe mitolóxico de vampiro-cabra, o único amigo co que pode confiar. O neno é consciente de que a mordida de Chupacabra pode converter á vítima en agresora. O proxecto desenvolveuse no programa Ikusmira Berriak durante o ano 2018.

A película é un regreso á infancia, en xogos que poden resultar excesivamente perigosos nas cidades. A miúdo aceptamos nas películas escenarios que nos superarían no noso día a día, coma se a pantalla dese un filtro, unha forma de quentar ou embelecer as cousas. Estes nenos e nenas están máis dunha vez preto da morte, e iso forma parte da vida cotiá. Ao ver que a contorna non o acepta como é, o protagonista reforza o seu comportamento salvaxe e decide converter a Chupacabra nunha besta mitolóxica. Os personaxes son bastante profundos e a sociedade que se crea entre eles queda debuxada na película, o cal axuda moito á hora de construír o relato. A execución da cuestión mitolóxica deixa aberta a porta a sentir o sucedido, posibilitando a verdade e a mentira.

Autoficción é o último curto de Laida Lertxundi. Na rodaxe, Lertxundi fai alusión ás mulleres que lle rodean e falan sobre temas como a maternidade, o aborto, as rupturas e a ansiedade. En palabras destas mulleres, que ten ou pode ter espellos, o artista constrúe unha identidade que pode ser súa, uns camiños posibles ou unhas accións acordes con eles. O traballo realizado con elegancia lévanos a preguntarnos polos camiños elixidos, e pasa a un ritmo rápido. O director tamén se roda a si mesmo, deixando aberta a cuestión de si trátase ou non dunha ficción.

A película Fauna é o humor do absurdo. É un longo dirixido por Nicolás Pereda e asíntase nun poboado mineiro do norte de México. Nela aparecen os irmáns que acoden a visitar aos seus pais e que non se viron nos últimos anos. A distancia física e emocional que existe entre a familia levaralles a imaxinar realidades paralelas, afastando do habitual a cada personaxe.

O traballo presenta os feitos cun ritmo lento, incomodando ao espectador. As relacións torpes que incumpren os códigos sociais correctos levan ao que mira a perder a paciencia e a rirse do absurdo. Cando xorde o outro relato dentro do relato, este convértese nun medio de evasión: represéntase unha historia máis conmovedora nada no mesmo pobo e cos mesmos personaxes. Trátase dun detective que busca a un irmán desaparecido, unha muller que está a ser sacada dunha enfermidade pola súa irmá, e a súa nai é cantante dun bar. Os personaxes que se xogan en diferentes papeis achegan honestidade á rutina, e ambas as historias quedan sen terminar. O libro que o meu irmán está a ler ten que ser atopado para saber o final...