“Chamaron a declarar a seis traballadores do metal de Bizkaia por participar no once días de folga de 2022”, sinalaba Olatz Silva na noticia publicada o pasado 10 de xaneiro en Berria. Si lemos isto e engadimos a lista dos últimos tempos, o resultado é impresionante: o cinco de Leioa, a Rede de Autodefensa Obreira de Bilbao, o Gaztetxe de Errotxapea, Marabillas, o catro de Senpere, a persecución aos mozos da Zona vella de San Sebastián, o dezaoito de Berango, os procedementos contra o sindicalismo formal nos xulgados, as peticións de colaboración da organización por centos de miles de particiones individuais e sancións.

Alfonso Sastro dixo: “A guerra dos máis débiles chámase terrorismo, e chámase guerra, tamén guerra limpa, ao terrorismo dos máis fortes”. A partir de aí poder falar de terrorismo ou delincuencia á loita da clase traballadora, e de guerra ou represión á violencia da burguesía e das clases capitalistas.

Está na fala da xente que vivimos tempos de crises, e é evidente si atendemos as noticias do día a día. Tamén se nota nos nosos petos, e a lista antes mencionada está completamente unida.

Na reestruturación do capital, a sobreexplotación da forza de traballo e dos recursos naturais son formas de valorización do capital. E en todo este proceso, o dereito desempeña a función disciplinaria da clase obreira a través dos exércitos, as prisións, a igrexa...

A Unión Europea e a represión que acaba de publicar Askapena é unha das principais conclusións da análise. Nela define a Unión Europea e a OTAN como dous instrumentos que están ao servizo do imperialismo atlántico e explica como se materializou en Euskal Herria o seu traballo.

A análise presta especial atención á doutrina antiterrorista. Comezou a desenvolverse a finais dos 90, especialmente ante a internacionalización das protestas achegadas polos foros sociais. Daquela época son Iraq, Afganistán, Carlo Giuliani, listas de organizacións terroristas, voos secretos, Guantánamo, Abu Ghraib...

No seo da Unión Europea, en 2002, o Consello instou os Estados a incluír nas súas lexislacións un apartado antiterrorista especial. Para quen xa dispuñan das súas lexislacións (Alemaña, Portugal, Italia, Reino Unido, Francia e España) foi un gran apoio e dotouse de máis ferramentas para atacar as súas disidencias.

As consecuencias son coñecidas en Euskal Herria: centos de detidos e torturados, once institucións ilegalizadas, máis de 800 presos políticos, medios de comunicación pechos...

Na actualidade, o instrumental para a realización de todos estes ataques non desapareceu en absoluto, senón que se desenvolveu, e tendo en conta o contexto, non parece que vaia desaparecer, pola contra, vaise a reforzar a función represiva dos Estados mediante a disciplina da sociedade mediante a militarización ou a persecución xudicial e policial (ou outras iniciativas menos claras).

No debate xurdido ao redor da desaparición do delito de sedición, vimos como se vai a producir un tipo agravado de desorde pública, cando a vivenda está a aumentar a actividade de sindicatos, asociacións de veciños, bancos de alimentos, redes de acollida, etc. A adaptación legal, por suposto, céntrase nestas últimas, que son as únicas que poden evitar que os traballadores públicos desprácense á OTAN e á UE, organizando a clase obreira de forma independente.

A mesma tendencia pode observarse en todos os Estados veciños, ante o cal é necesario articular unha solidariedade internacionalista. Pero a gran lema de Askapena di: “Porque somos internacionalistas, o primeiro paso en Euskal Herria”; seremos capaces de responder e desenvolver a solidariedade como pobo ante a persecución contra os nosos concidadáns? Seremos capaces de entender que os casos de represión mencionados son consecuencia dos pasos dados no proceso de liberación deste país?

Si non o facemos, non teremos futuro.

Aratz Estonba, membro de Askapena