As árbores cheiran aos días curtos de outono e inverno nos días máis longos do comezo do verán, no solsticio de verán, a finais de xuño. Entón empeza a interromperse o día e, ao saber o que lles vén, toman o traballo de varios meses para prepararse para o soño dos días curtos. Os días de verán acumularán o maior número de reservas. Si traen froitos, tentarán vestilos cos mellores cheiros, cores e formas, e atraelos aos comensais que teñen que cultivar as sementes no seu interior. Estas sementes serán cociñadas o máis gordas posible (enchéndoas de comida) e protexidas (envolvendo ben as superficies) para que se lles habilite para unha viaxe sorprendente até a aparición da nova dor ou arboledo. Así mesmo, descorcharán e asimilarán a cantidade de alimentos que conteñen nas súas follas para disipar a menor enerxía posible, totalizando reservas. Cando as follas non poden manterse máis longas, retíranse cunha ferida parecida á da caída da rama, e as árbores caídas na forca, os submisos adoctrinadores, exhórtanlles/exhótanlles o último ámplo: que se deteñan na terra das raíces que continuamente alimentaron, porque cando estean aniñados, afastarán o frío do inverno e, cando estean podre, serán a comida da nai da primavera. Circular: E as follas pecharán as súas feridas. Posteriormente, os ollos que se abran en brotes e flores para o ano que vén fortificaranse con escamas protectoras para evitar que os xeados e os xeados afiados apuñálenos. E a durmir, a chorar, como un oso na cova ou un lirio de campo no buraco do haxa curto (Fagus sylvatica) ou na ranura do morcego de horta. A invernar, a acougar e a acougar o intenso paso da primavera-verán.

Nesta calma arrincamos as serras motoras e as motosierras, afíanse as tesoiras e dáselles entrama ás encoderas e aos serrotes. En calma, os ferros dos ferros: a guerra. E as árbores durmían.

A tempada de poda xa está aquí. Hoxe en día, en novembro, comeza a guerra cos recortadores que toman o aspecto de guerreiros. Unha guerra que dobregase o instinto das árbores e uníseos á forma e tamaño que eles quixesen. E utilizan os mesmos razoamentos que todas as guerras e sacódenas ao sete ventos: está polo ben de todos; estamos a coidar a túa seguridade; nós sabemos, déixanos nas nosas mans, ti tranquilo. E, como en todas as guerras, todos somos derrotados. Os que gañan nas guerras son os de sempre. A base é o medo, un medo mesquiño: as follas ensucian as rúas.

Menos mal, para que as árbores volvan máis de présa aos danos, si os mozos esperasen á época axeitada para o corte ou o xuízo, ao xuíz, á lúa das sentenzas, a marzo...