Botamos de menos a autonomía. Quedamos a mercé dos demais... ademais do primeiro. Na vida empezamos a dar algúns pasos cara á sutileza, polo visto. Pero deixemos os sermóns sobre o decrecimiento, xa era tarde. Agora temos que sobrevivir e sobrevivir na súa totalidade. Resistencia e resiliencia.

As sementes, as plantas... estamos en plena forma de mobilizalas. Liches tantas cousas sobre hortas urbanas, hortas sobre o teito das casas, edificios transparentes ou xardíns comestibles. Esta é a ocasión de pola en práctica, na xanela, no balcón, quizais na terraza, nos patios. Logo, cando nos relaxen un pouco o illamento –e teránnolo que acougar, cando consigan controlar o caos volverannos a querer produtores e consumidores entusiastas, aínda que máis pobres–, poderemos falar de hortos colectivos, da posibilidade de producir alimentos nos céspedes dos xardíns que temos nos nosos pobos e cidades.

Pero iso virá despois. Durante o peche, cada un terá que adaptarse ao seu contido. Algúns aínda poden adquirir plantas. Pero seguramente é máis fácil obter sementes, en moitos comercios, nos almacéns onde ademais de alimentos véndense produtos para os baserritarras... Pídallo ao teu amigo, ao labrador que coñeces, o vendedor saberá facer chegar ao comprador, o que teña de máis aprenderá a dar, como non ten que pedir. Non perdas a oportunidade para comer o que non se plantou ou plantado agora, dentro de tres ou catro meses.

Experimentar. Admitir algúns fracasos. Aprende. Gózao. Foxe do peche. Dá o primeiro paso para empezar a ser máis autónomo e independente tamén nos alimentos.

Si conseguírono nas grandes cidades de Siria entre bombas, canóns e disparos... nós non seremos menos. Estimados amigos e amigas: Achi!