Sen descoidar os cambios na nosa vida cotiá e costumes, si abrimos a vista, observamos que o consumo total de auga dos individuos non chega ao 10% da auga que se utiliza no mundo.

A maior parte da auga consómena a agricultura e a industria. O mesmo ocorre cos residuos domésticos, que son só un 10%. Algúns ecoloxistas criticaron a mensaxe que se difunde nos últimos tempos (ao fío do documental de Al Gore), así como que a ecoloxía está en mans dos individuos. Esa mensaxe é desviar a atención para que a xente sinxela non vexa que a industria e as grandes infraestruturas son as que máis danan neste mundo.

Alguén pode decidir utilizar tan pouco plástico como sexa posible nas súas compras, pero en realidade só imporanse molestias a quen opte por iso. Que xa non entregan sacos de plástico nas peaxes? É unha hipocrisía. Cantas cubertas de cada produto que compramos? E todo o plástico que non leva a casa, pero que se utiliza no supermercado ante os nosos ollos?

Poderíase decidir renunciar ao coche e utilizar o transporte público ou a bicicleta. Pero, que facer si as institucións públicas reducen o transporte público, si ir en autobús ou en tren é unha aventura, ou non hai medios para iso moitas veces?

Si as políticas urbanísticas son pensadas para o coche, mentres as vías para as bicicletas son escasas e malas, quen ten a responsabilidade?

Do mesmo xeito, cando as autoridades responsables da política lingüística afirman que o futuro do eúscaro está especialmente en mans dos usuarios e que necesita a adhesión da cidadanía, estamos baixo a mesma filosofía.

É evidente que para que o eúscaro siga vivo, os euskaldunes teñen que usalo.

Con todo, cando as políticas culturais non apoian suficientemente a creación en eúscaro, cando os medios de comunicación en eúscaro non son suficientes, cando se trata dunha lingua española ou francesa da vida pública, non se axuda a dar prestixio ao eúscaro.

É evidente que para que o eúscaro siga vivo,

que o utilicen os vascos.

Con todo, cando as políticas culturais non teñen

protexer suficientemente a creación en eúscaro,

cando os medios de comunicación en eúscaro non favorezan suficientemente,

cando se trate da lingua española ou francesa da vida pública,

non se axuda a dar prestixio ao eúscaro.

O castelán vólvese máis accesible e “atractivo”. O eúscaro. Pero a responsabilidade é do individuo, ese individuo que é condenado a vivir nun mundo en castelán.

Nas zonas circundadas pola autoestrada, onde o transporte público é demasiado reducido, o uso do coche é máis atractivo e cómodo. Pode dar máis pracer ir en autobús… si o servizo fóra de calidade. Pola contra, os anuncios da industria automobilística venden o “pracer de conducir”. Andar en autobús non ten prestixio e case ninguén quere utilizalo.

Nun pobo no que o castelán ten todos os dereitos e todas as vías de difusión, nun pobo no que aínda podemos dar unha mala resposta por falar en eúscaro na administración da CAV, para converternos en funcionarios de Navarra, nun pobo onde se castiga ser euskaldun, nun pobo no que o eúscaro ten aínda unha presenza pública insignificante, como se animará a xente a vivir en eúscaro?

Do mesmo xeito que a ecoloxía, o eúscaro tamén necesita política.

Decisións dos que exercen o poder. Que os poderes económicos ou políticos rexeiten aos individuos a saúde do mundo ou do eúscaro, é burlar ao pobo, facer que os cidadáns sentan inxustamente culpables, e non asumir a responsabilidade e a responsabilidade que realmente teñen. E, sobre todo, o que conseguen con esa actitude é non resolver o problema.

Esta noticia foi publicada por Enbata e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.