Irati Gorostidi firma sériea Contadores. Lévanos á fábrica donostiarra de 1978 para coñecer as inquietudes e expectativas dos traballadores folguistas no acordo do metal a asinar. A película recolle dous momentos decisivos. Primeiro, o diálogo entre mozos traballadores sobre proxectos de vida alternativos. O segundo, o máis interesante, no que os folguistas deben decidir se aceptar ou non o novo convenio durante o descanso de xornada. Como un caleidoscopio, a dinámica escena mostra as caras e achegas de todos os traballadores. A colisión das diferentes posicións da asemblea, o ambiente de tensión e, sobre todo, a responsabilidade que xera nos folguistas o peso da decisión a tomar.

Os Contadores é o froito da investigación sobre os modos de vida comunitarios despois da transición e precursores dun proxecto máis longo. Os traballos do futuro, co título de Anekumen, serán a historia duns obreiros que, decepcionados pola toma de forza sindical, crearán un baño na montaña.

Aínda que é de noite o curto está situado no pobre barrio madrileño dA Cañada, onde os veciños levan case tres anos sen electricidade. Dirixida por Guillermo García López, fainos testemuñas dos últimos días que dous nenos do barrio pasarán xuntos, durante quince minutos, debuxando a súa afección aos vídeos, a súa vida no barrio e o futuro da relación de ambos os adolescentes.

Ao ser tan curto, os acontecementos que se nos presentan condicionan a dirección e o tempo da cinta. Neste sentido, é unha pena que a película non poida interromperse máis tempo na vida cotiá de ambos os nenos. As lendas familiares, a relación dos protagonistas e a dinámica dos mozos do barrio parecéronme máis interesantes que os propios feitos nos que se basean. Aínda que é de noite lembroume forzosamente a excelente A última primavera que se presentou no Festival de Cine de 2020, tamén gravada xunto ás familias dA Cañada.

"Ninguén entendía o cheiro da súa escura magnolia abdominal. Ninguén sabía que martirizaba o colibrí do amor entre os seus dentes", escribiu Lorca. "A historia de Ion de Eslamiada, un home de araña extraterrestre que pica un veleno mortal facendo felaciones". Claro que hai diferenza, pero do mesmo xeito que os versos de Lorca, a sensual escuridade do inquietante thriller entomolóxico do donostiarra Ion de Eslamiada: Mamán.

No escenario do crime, Mamántula é un misterioso asasino que deixa só a tripa das vítimas e as peles viscosas. Séguenlle dous policías con gabardina, personaxes carismáticos. Eles, como os espectadores, non entenden nada do que está a pasar. A través dun efecto visual (intencionadamente) malvado e un guión totalmente descarado que se confunde con suor, sangue e seme, a película pretende ser explícita e sucia. Ao mesmo tempo, ten un marcado carácter aséptico e rigoroso, representado na montaxe, en imaxes frías azuladas e en humor seco que lembran aos thriller escandinavos da sobremesa.

Na sala, as respostas foron xeneralistas. Por unha banda, a risa do espectador parecía pasar tárdea máis divertida da súa semana e, por outro, o rumor acusador da parella dominante que se escapou da proxección. Está claro que o director se divertiu á carta coa creación desta película e eu polo menos compro a gusto o rara avis de de Eslamiada. Bo, mellor a rara.