Nada especial en canto ao informativo, si non fose por algo que nos preocupa, preocúpanos e motívanos: os nosos presos políticos vascos. Devanditas ferramentas de comunicación utilizan unha dobre linguaxe pero terminan no mesmo lugar. “En democracia non hai presos políticos”. “Non hai presos políticos no Estado español e no Estado francés”. “Son terroristas”. “As vítimas esixen reparación”... convertéronse en parte esencial da mensaxe. É dicir, unha mensaxe política duro, sentenciador e unha represalia ilimitada por deixar mudo.

A segunda parte, “Son donos dos seus dereitos”. “Teñen que traer máis preto de casa”. “Hai que cumprir a lei”. O “Regulamento Penal hai que cumprilo” non é máis que o vestido de camuflaje da primeira parte principal, sempre desde o punto de vista da legalidade e dos dereitos humanos. De feito, gardando en silencio a primeira parte da mensaxe, afectan profundamente á sensibilidade da sociedade.

Mentres xogan ao agocho, róubannos as respostas. É dicir, hai democracia para Euskal Herria? En verdade, hai presos por razóns políticas? Está seguro de que non hai presos políticos no Estado español e no Estado francés? Que é iso dos terroristas? As vítimas esixen reparación, un debate interesante e importante en calquera conflito político, pero o de hoxe non dá para todo.

Pola contra, seguindo a mensaxe intimidada e atemorizada dunha opinión, camuflamos talles preguntas e as respostas necesarias que, sen entrar en materia desgraciada, actúa a través dos dereitos do noso ocupante, opresor e explotador. Por tanto, hai moita xente que fai exactamente o que o inimigo quere, aínda que sexa inimigo de todos, ou así o entendo eu.

Así, noutro ámbito afastado pero similar, son admirables os sentimentos de solidariedade cara aos refuxiados de Oriente Medio, pero tamén os de Occidente, que sempre roubou: gas, auga natural, petróleo, metais preciosos, territorio xeopolítico estratéxico, etc. Sentimentos comprensibles que, por casualidade, aparecen tras as grandes catástrofes, invasións e masacres provocadas por Occidente en Asia, África e Oriente Medio.

Stop non se esixe á inxerencia nos países libres, ao saqueo, ás invasións para liberarnos das garras do mal, ao imperialismo… Primeiro facemos guerras e invasións, e logo, sen asumir ningunha responsabilidade por parte dos invasores ou exterminadores, recoñecemos que as consecuencias do feito co consentimento de “todos” aféctannos a todos, sen ter en conta que os causantes das catástrofes son os poderes económicos reais nos estados.

Por tanto, en lugar de falar de dereitos humanos que interesan ao Estado español e ao Estado francés, por que non falamos de motivos para a presenza de presos políticos e, en concreto, de presos políticos vascos? Por que non da existencia da mocidade política e dos represaliados políticos que hai por ela?

Tamén dicimos que son unha cousa os dereitos humanos que se fixeron en beneficio de represores, ocupantes e explotadores, que se eloxiaron co mesmo fin, e outra cousa son os que moitos de nós pensamos, os que realmente son de todos e para todos, é dicir, os dereitos humanos e os dereitos políticos: a vivenda, a educación, todas as prestacións sanitarias, o dereito á aprendizaxe, o descanso, a cultura antipatriarcal, a solidaria e a loita contra a tiranía, a liberdade

Así mesmo, os dereitos individuais e colectivos dos individuos: lingua, etnia, posición xeográfica, desenvolvemento, sexo, crenza, pensamento político, non estar de acordo e ser diferentes, internacionalismo… Algo tan común e claro camúflase ou se nega.

Todos estes dereitos están reservados ao País Vasco, así como aos traballadores e presas vascos. Así o dicimos, sen máis, e con todas as palabras. Desta maneira, nese bulebule creado por uns e outros, polo sistema que se defende e polos que non queren loitar contra el (polo sufrimento e a incerteza que leva), hai unha gran confusión.

Lembramos a amnistía e así o dicimos de forma clara, porque ademais de ser o tema máis directo e solidario, sempre estamos convencidos de que é o mellor para a nosa loita política e social. Ese é o único camiño que non prexudica a dignidade da militancia nin ao futuro de Euskal Herria. Con todo, non entramos nas premisas que os Estados poden esixir para liberar aos nosos presos políticos, porque non están sobre a mesa política, nin sobre a mesa da dignidade.

Os presos vascos son precisamente presos políticos, militantes políticos que deron todo e que apostaron polo futuro libre e socialista que moitos proclamamos. Teñen que estar na rúa, desa maneira, darán continuidade ao proceso revolucionario a favor dunha Euskal Herria socialista, e todo iso non se pode reivindicar sen amnistía.

Salvo por amnistía, non hai outra solución global para todos os presos políticos. En contadas ocasións, aínda que a un ou outro preso váiselle a dar unha bonita opción individual, en caso de incumprimento da normativa, o resto quedará sen boletos. Á fin e ao cabo, son o Estado español e o Estado francés os que establecen a normativa e o grao e o seu tempo de aplicación, e a lotaría non se adapta a todos, nin en soños.

Así mesmo, na nosa opinión, referímonos a un tema de primeira orde, que se mantén en segredo, de maneira intencionada ou involuntaria. Hai que dicir que hai xente de boa vontade que reclama os dereitos humanos do inimigo para defender aos nosos presos políticos. De todos os xeitos, cando dicimos que hai que cumprir a lei, por incómoda e rebelde de cando en vez, ou por resistente ao longo de toda a vida, chamamos ao sistema que nos ocupa e oprímenos a aplicar a lei que nos asimila, aliena e castiga.

Cando dicimos que hai que cumprir o regulamento penal, temos que ser conscientes de que estamos a esixir que os presos políticos vascos e outros padezan condicións inhumanas, entre outras cousas, encerrados en bloques de formigón, sen ver a ninguén as 24 horas do día aos carceleros ou a algún outro preso menos durante dúas horas, nun buraco sucio e repugnante sen son, o ceo cuadrangular apenas pode verse por encima das nosas cabezas, por encima de barrotes ou redes metálicas, tamén predominan as penas, son as persoas illadas.

A lexislación española e francesa, así como a da burguesía vasca e española, están feitas para castigar ao revolucionario e á resistente, e eses regulamentos franceses e españois non teñen nin un dereito nin un principio ético nin democrático, é recomendable telos preto de casa, pero iso hai que gañalo, para iso debes cumprir as normas e logo mellorar a túa situación penal de forma progresiva (ou non).

A través desta chantaxe o sistema valorará si tiveches un comportamento axeitado, para que cada día o teu nivel vasco descenda, para diminuír a solidariedade coas persoas que están en peor situación que ti, para non ter un modelo de loita para os paisanos euskaldunes e para outros, só para pensar no teu benestar. Todo iso é de gran importancia nas novas xeracións de loitadores vascos, tanto no caso de que os nosos gudaris rendéronse como no caso de que se resistiron e libéreselles das súas garras. En calquera caso, é fundamental para seguir loitando polo que máis amamos, é dicir, polos traballadores do noso País Vasco.

Os que se renderon adoptaron a peor decisión, é dicir, o camiño da rendición. Trátase dunha decisión tomada para toda a vida, e as esixencias, reclamacións ou reivindicacións están orientadas e mídense. Todo aquel que se penetra neste camiño queda atado de brazos e pernas se quere planificar un esquema de loita para conseguir a liberación social e nacional de Euskal Herria para sempre. Insistimos: a rendición é unha opción, con todo, é a peor, poden ocuparnos, pero iso non quere dicir que nos venceron.

Doutra banda, non queremos o menor dos erros porque, supostamente, non hai outra alternativa viable. Tampouco queremos o que é posible, porque todo o demais non pódese conseguir, como din eles. Hai unha razón clara para iso, en primeiro lugar, porque non imos pór ningún límite ás nosas paixóns, e porque non aceptamos policías represivos que impidan pensar e desexar o que queremos.

Non imos pór enreixados aos que nos sigan. Nós non imos ser os que interrompan o proceso histórico de liberación, os que veñan detrás de nós terán que seguir adiante e os seus substitutos. Claramente, señores reformistas e amantes do benestar persoal (español, francés ou vasco). Nós non imos perder a oportunidade de ser libres, por moito que a burocracia así o decidiu.

Na nosa práctica, de face aos traballadores vascos, tomaremos en consideración o que nos resulta máis beneficioso, o máis correcto, o solidario, o ético, o xusto e o racional. Pero teremos ante nós, directa ou indirectamente, quen traerán ou traerán a alienación, a filosofía de “que cada un sálvese a si mesmo”, a falta de solidariedade, a estupidez camuflada, a democracia burguesa, o silencio ante a barbarie, a complicidade do imperialismo, etc. Á fin e ao cabo, para a maioría é nada.

Todos sabemos que temos outra alternativa. Non é fácil e non se pode comprar a prazos nun bazar barato. A loita é a alternativa a nós e a moitas persoas (e a moitas das que nestes momentos están cansas, decepcionadas, molestas, confusas…). Sempre sabemos que imos loitar. É como o amor aos nosos seres queridos, aos que nos aman ou aos que nos preocupan. A eles engadiremos traballadores vascos e, a través deles, amamos tamén á clase traballadora do mundo e a todos os oprimidos da Terra.

Data Post: Son o cuarto cidadán vasco que prohibe falar/comunicarse telefonicamente con Txikito, Iñaki Bilbao Goikoetxea, o preso político vasco Txikito leva 33 anos e medio no seu interior, e a denuncia de que entre ambos se prepararon uns postos de traballo foi a razón pola que se impediu a comunicación.

Até agora falabamos en cinco minutos cardíacos, sen apenas terminar as palabras, para aforrar o maior tempo posible. Cinco minutos despois, o día estaba a vibrar. Pero a verdadeira razón da prohibición radica na adhesión de Txikito á manifestación do 24 de xuño en Bilbao. A manifestación ten as seguintes lemas: nunca inclinadas, entre todos conseguiremos AMNISTÍA TOTAL. Aí está o porqué, cheo de dereitos humanos e políticos.

Deixen de lado a esixencia de cumprir a lexislación española e francesa e os regulamentos penais vixentes, polo que a situación dos nosos presos políticos tamén está na mesma forma. En concreto, tras estes 33 anos e medio de illamento, malleiras e folgas de fame, nesta ocasión volveuse a clasificar a Txikito en primeiro grao, é dicir, na primeira fase do regulamento penal español. Quen non poden e odian a persecución constante, ademais, temen, xunto a outros, que se converta nun modelo de loita.

Moi poucos temos o privilexio de comunicarnos con Txikito, e cada vez que un de nós preguntámoslle “Como?”, “Eu ben. Pola miña tranquilidade e adiante, a loita liberaranos!”, contesta en ton baixo, e o noso corazón está a piques de parar.

Jon Iurrebaso Atutxa, ex preso político de ETA