Vacilei ao escribir a frase anterior. Podía escribir unha realidade descoñecida, unha realidade oculta. Precisamente, este é o problema que expoñen tanto Walrafe como Carrere. Para quen esa realidade é descoñecida e oculta. Os subxacentes, para seguir coa expresión empregada por Walraff, xa que coñecen ben esta realidade sobre a que tamén falan películas de Ken Loach (I, Dany Blake (2016), Sorry We Mised You (2019), entre outras). É a súa realidade cotiá.

A película está baseada no libro Le Quai de Ouistreham (Porto de Ouistreham), publicado pola xornalista Florence Aubenas en 2010. En concreto, Aubenas, xornalista que en 2005 foi secuestrado en Líbano, repetiu a experiencia de Walraff, dedicándose durante varios meses a oficios precarios, especialmente nos equipos de limpeza dos ferries que realizan a conexión Caen-Portsmouth.

Carrere, a través de Ouistrham, expón tamén esta cuestión, xa que relata o día a día dalgúns destes subxacentes, neste caso os traballos de limpeza en condicións infrahumanas, e dános a impresión de que pola forma de rodar estamos a ver un documental. Pero, ademais, os que están un pouco máis ou un pouco máis arriba móstrannos as contradicións que xorden ao comunicar esta realidade. Despois de todo, a cuestión da xustiza de que quen opta por vivir nesas malas condicións de vida temporal métase nun mundo que non é o seu. Tamén nos mostra as feridas que produce este comportamento de boa intención.

A escritora protagonista de Ouistreham Marianne Winckler, que encarna a Juliette Binoche, quere escribir un libro sobre as condicións de vida das mulleres que traballan na limpeza, e para iso, do mesmo xeito que o fixo Walraff, mergúllase nun mundo moi por baixo do seu nivel social, tomando notas das mesmas condicións nas que vive. O escritor adáptase tan ben á portada do seu novo personaxe, que non desconfía dos novos amigos que collen nos seus brazos coma se fose un deles.

A iniciativa de Walraff tiña un obxectivo claro: denunciar as condicións de vida dos traballadores migrantes turcos. Poderiamos pensar que Marianne Winckler tamén ten ese obxectivo claro, pero Carrere, por encima da suposta boa vontade do escritor, móstranos un elemento máis: a lexitimidade dunha iniciativa deste tipo. É dicir, a cuestión de dar voz aos que non teñen voz sen que eles sáibano. Si a procura da veracidade pode partir do engano, aínda que sexa en beneficio dos interesados.

Crhistelle e Marianne, nai de tres nenos e lavada por Ferry, establécense unha profunda amizade a medida que comparten penosos traballos e momentos de alegría. Con todo, o escritor é consciente de que na base da súa fermosa relación atópase a mentira. O que fai soportable esta mentira para o protagonista é o obxectivo da súa iniciativa: denunciar a realidade desas mulleres que se dedican ás penosas tarefas de limpeza. Con todo, Carrer ofrécenos un elemento de dúbida que dá unha dobre dimensión á película: ese é o seu verdadeiro obxectivo? Non é o obxectivo principal escribir o seu novo libro?

A película de Carreira é unha película que suscita preguntas ao espectador. De onde e como se debe informar da inxustiza? Como debemos denunciar ás persoas que vivimos nun elevado nivel de vida a penosa situación de quen fan posible o noso elevado nivel de vida? Como se pode facer pola conciencia política un dos que somos conscientes das inxustizas do mundo e sofren esas inxustizas?

Carrere, a través de Crhistelle, deixa a resposta en mans de Marianne Winckler na crúa escena do final da película. Nesta escena, é coma se co reto da limpadora á escritora dixéselle: “Moi ben, escribiches o libro, sufriches connosco, de verdade; pero en verdade non es un de nós, aproveitáchesche de nós. Si non, ensínamo!”.

É dicir, que a resposta está en mans de quen estabamos a ver a película. Aplaudimos a película, pero saímos nas mans sen pensar nos que ían limpar a sala ao final do día.